Toen Magda en Danny vroegen om er nog een slot aan te breien, zei ik dolenthousiast: 'ja, dat doe ik wel'. Een maand later alweer, ondertussen, en er is nog steeds niets deftig uit mijn pen gekomen.
Gisteren heb ik afscheid genomen van Het Liefje: 3 maand naar Kenia, en nog eens 2 weken in Zanzibar. 27 oktober komt hij terug: 't is nu aan mij om af te tellen!
Sinds we terug zijn, is er al zo veel gebeurd, maar tegelijk ook weer zo weinig:
Het afscheid in Suriname was heel erg moeilijk: John, Shirley, Dover, Natascha,... Ze hebben ons allemaal zo immens veel geleerd; dingen die we koste wat het kost in het Belgische leven wilden toepassen. Suriname zullen we ook missen, als land. Terugkeren naar het volgebouwde België, 't leek geen zo'n leuk vooruitzicht.
Op de luchthaven met wel zeer gemengde gevoelens: eindelijk iedereen terugzien, maar tegelijk afscheid moeten nemen van de drie mooiste maanden van m'n leven (en ik denk dat ik ook wel voor Marit kan spreken). Het cliché klopt: het is een onvergetelijke ervaring!!
Het weerzien in Schiphol en later thuis: beseffen dat je iedereen toch wel meer gemist hebt dan je jezelf 3 maanden lang hebt wijsgemaakt, genieten van het knuffelen en verhalen horen, en terug je plaatsje zoeken in het jachtige leven hier. Vooral dat laatste verloopt iets moeilijker: het leven is hier zeker niet blijven stilstaan, en als je terug mee wil, moet je je aanpassen.
De eerste weken terug thuis zaten redelijk vol: bachelorproef afwerken, barbecuetje met de klas, afspreken met iedereen die je zo gemist hebt, bachelorproef presenteren (we hebben trouwens een mooie 16 gekregen!!), nog meer afspreken, Het Lief steunen in de examens, feestjes vieren (dat hoort er natuurlijk bij!), weer barbecuen, werken, reisje, meer feestjes, ...
En daar ergens tussenin zijn ze er in Diksmuide nog in geslaagd om een verrassingsfeestje voor Zjef en mij te organiseren (in een verloren discussie ooit eens gezegd dat we dat allebei nog nooit gekregen hadden ;-)) !
Druk druk druk, die laatste weken.
Ondertussen mis ik Mars (Marit dus) meer en meer: ze is en blijft de enige die mijn bekommernissen en het gemis begrijpt, en hoe je't ook draait of keert, we delen een unieke ervaring, én drie maanden van ons jonge leventje samen. We sturen elkaar geregeld veel lobi, bosi en brasa; ik ben er van overtuigd dat zij mijn Suri- (en veel meer daarbuiten) maatje voor het leven is!
We zijn nu al anderhalve maand terug en nog steeds denk ik dagelijks aan Surimi- land!
Als ik kon, ik keerde onmiddellijk terug (natuurlijk niet zonder Mars!!))
Laat het duidelijk zijn:
WE ♥ SU
