Jaja, hoe vaak ben ik al niet aan dit 'laatste' bericht begonnen?
Toen Magda en Danny vroegen om er nog een slot aan te breien, zei ik dolenthousiast: 'ja, dat doe ik wel'. Een maand later alweer, ondertussen, en er is nog steeds niets deftig uit mijn pen gekomen.
Gisteren heb ik afscheid genomen van Het Liefje: 3 maand naar Kenia, en nog eens 2 weken in Zanzibar. 27 oktober komt hij terug: 't is nu aan mij om af te tellen!
Sinds we terug zijn, is er al zo veel gebeurd, maar tegelijk ook weer zo weinig:
Het afscheid in Suriname was heel erg moeilijk: John, Shirley, Dover, Natascha,... Ze hebben ons allemaal zo immens veel geleerd; dingen die we koste wat het kost in het Belgische leven wilden toepassen. Suriname zullen we ook missen, als land. Terugkeren naar het volgebouwde België, 't leek geen zo'n leuk vooruitzicht.
Op de luchthaven met wel zeer gemengde gevoelens: eindelijk iedereen terugzien, maar tegelijk afscheid moeten nemen van de drie mooiste maanden van m'n leven (en ik denk dat ik ook wel voor Marit kan spreken). Het cliché klopt: het is een onvergetelijke ervaring!!
Het weerzien in Schiphol en later thuis: beseffen dat je iedereen toch wel meer gemist hebt dan je jezelf 3 maanden lang hebt wijsgemaakt, genieten van het knuffelen en verhalen horen, en terug je plaatsje zoeken in het jachtige leven hier. Vooral dat laatste verloopt iets moeilijker: het leven is hier zeker niet blijven stilstaan, en als je terug mee wil, moet je je aanpassen.
De eerste weken terug thuis zaten redelijk vol: bachelorproef afwerken, barbecuetje met de klas, afspreken met iedereen die je zo gemist hebt, bachelorproef presenteren (we hebben trouwens een mooie 16 gekregen!!), nog meer afspreken, Het Lief steunen in de examens, feestjes vieren (dat hoort er natuurlijk bij!), weer barbecuen, werken, reisje, meer feestjes, ...
En daar ergens tussenin zijn ze er in Diksmuide nog in geslaagd om een verrassingsfeestje voor Zjef en mij te organiseren (in een verloren discussie ooit eens gezegd dat we dat allebei nog nooit gekregen hadden ;-)) !
Druk druk druk, die laatste weken.
Ondertussen mis ik Mars (Marit dus) meer en meer: ze is en blijft de enige die mijn bekommernissen en het gemis begrijpt, en hoe je't ook draait of keert, we delen een unieke ervaring, én drie maanden van ons jonge leventje samen. We sturen elkaar geregeld veel lobi, bosi en brasa; ik ben er van overtuigd dat zij mijn Suri- (en veel meer daarbuiten) maatje voor het leven is!
We zijn nu al anderhalve maand terug en nog steeds denk ik dagelijks aan Surimi- land!
Als ik kon, ik keerde onmiddellijk terug (natuurlijk niet zonder Mars!!))
Het is een tijdje geleden dat we nog eens iets over onze avonturen in het land der Surinamers (en ook wel Chinezen) schreven. Daar komt nu even verandering in!
Vorige week werkten we vooral erg veel aan onze bachelorproef, maar gelukkig was er ook tijd voor een dagje ontspanning: we gingen donderdag naar Brownsberg. Brownsberg is een natuurpark waar je wandelingen kan maken naar watervallen. Omdat de paden (relatief) goed aangeduid zijn, heb je geen gids nodig en konden we zo zelf naar de watervallen wandelen.
Donderdag was het heel erg vroeg dag want we moesten naar de stad om van daaruit te vertrekken naar Brownsberg. Op de bus nog wat slapen en ook onderweg naar Brownsweg (het dorpje aan de voet van de berg) dommelden we wat in de pick-up. In Brownsweg aangekomen stapten we over in een andere pick-up die ons naar de top van Brownsberg zou brengen. In de pick-up maakten we kennis met 2 Nederlandse stagiaires (de namen ontglippen me even) en ook leerden we Roselyn kennen: een Australische die voor een jaar een rondreis aan het maken is door geheel Zuid-Amerika. Het was heel leuk en interessant om te praten met haar en haar avonturen van in Brazilië en Frans- Guyana te horen.
Toen we naar boven reden, op weg naar de top, begon het jammer genoeg kei hard te regenen. We zaten wel droog in de pick-up, maar het vooruitzicht om te gaan wandelen in de gietende regen leek ons iets minder tof. Maar we lieten ons hoofdje niet hangen!
De tocht naar boven was heel hobbelig met vele bochten en Silke had de wagenziekte te pakken toen we boven aankwamen. Gelukkig beterde het relatief snel door de gezonde natuurlucht!
Boven aangekomen vertrokken we samen met de andere 3 dames op weg naar de Ireneval. De tocht was redelijk lastig, maar heel erg mooi en zeker de moeite waard! Minpuntje was wel dat het de hele tijd regende, maar daar wenden we al snel aan. Beneden aangekomen, helemaal doorweekt door de regen en na een valpartijtje van een van de Hollandse dames, konden we de prachtige waterval zien. We deden onze schoenen uit en gingen zo onder de waterval gaan staan. We waren toch al tot op ons ondergoed doorweekt, dus wat meer of minder water maakte op dat moment niet veel meer uit! We rustten er wat uit na de lastige afdaling en na genoten te hebben van de omgeving en de waterval, besloten we terug te keren. De lastige klim confronteerde ons met het feit dat onze (of toch alleszins mijn) conditie niet al te veel meer voorstelt… Onze Surinaamse (of eerder Chinese) bromfiets vervangt onze Gentse fiets die onze conditie in België toch ietwat onderhield…
De klim naar boven was lastig, maar wel heel mooi en uiteraard weer in de regen! Maar ergens had het wel iets: de paden beklimmen die wel kleine riviertjes leken, wij tegen de stroming in, op weg naar de top! Een beetje uitgeput, maar voldaan, bereikten we de top en beloonden onszelf met boterhammetjes bij een prachtig uitzicht over het Brokopondo Stuwmeer. Het is een reusachtig stuwmeer, waarin je nog de kale boomstammen ziet van de stukken bos die onder water zijn gelopen. Heel speciaal om te zien!
In de namiddag maakten we nog een wandeling naar de Kumbuval. Deze wandeling (zonder de Hollandse stagiaires, maar wel met Roselyn) was een heel stuk avontuurlijker: een paar keer leek het pad plots te stoppen en moesten we even in het wilde weg het vervolg van het pad gaan zoeken. Soms was het pad ook heel erg overwoekerd waardoor we tussen boomstammen en slingerplanten moesten kruipen. Avontuur alom!
Deze wandeling was wel minder lastig omdat het hoogteverschil minder groot was.
Op onze wandelingen kwamen we vooral veel kikkertjes tegen. Vooral veel met felle kleurtjes zoals geel en groen. En op onze laatste wandeling, net voordat we weer bij de top waren, zagen we nog enkele brulapen. Echt wijs om ze zo bezig te zien in de boomtoppen, slingerend van boom naar boom.
Jammer genoeg was dan de tijd aangebroken om terug naar ons huisje te gaan. We trotseerden nog de hobbelige en misselijk makende afdaling met de pick-up die ons naar huis bracht.
Zondagavond gingen we samen met Liene, Fréderic en Evi naar een dansles in Lelydorp. Jaja, je leest het goed: dansles! En niet zomaar een dansles: we leerden er verschillende dansen (uiteraard enkel de basis, niet te veel verwachten van ons hé), waaronder de salsa en merengue. Het was een hele uitdaging, maar het was leuker dan we verwacht hadden! Wel was het volop zweten… Inspanningen leveren in de Surinaamse temperaturen is vragen om een zweetbad. Veel Surinamers hadden dan ook een handdoek mee als zweetdoek. Een goed idee voor de volgende keer!
Over volgende keren gesproken, jullie horen wel nog van ons.
Ja, alles gaat nog steeds goed met ons!
Nee, geen zwangerschappen of geamputeerde voeten meer, dus de op sensatie beluste lezers moet ik bij deze teleurstellen...
Aangezien veel mensen zich al afvroegen hoe het komt dat er al een tijdje niets meer op onze blog is verschenen: sinds onze week vakantie met Herlinde en haar Chinees is het avontuur een beetje stilgevallen...
We hebben het veldwerk voor ons onderzoek ondertussen zo goed als afgerond: morgen gaan we nog een verkavelingsproject bezoeken en dat zal het dan geweest zijn! Ondertussen zitten we zo'n beetje thuis 'opgesloten': alles in een (hopelijk meer dan) deftige bachelorproef verwerken blijkt toch niet zo'n makkelijke klus.
EN... we beseffen dat het afscheid hier veeeeel te snel dichtbij komt. We weigeren zelfs om de dagen af te tellen ;-)
Negeren dat de maand mei begonnen is, lukt ondertussen niet meer, maar in de datum zelf kunnen we nog wel een beetje foefelen ;-)
Toen we Shirley zondag een zelfgemaakt moederdagkaartje hadden gegeven, en ik haar even later zei dat ik haar toch wel ga missen, zei ze: 'ja, want we zijn ondertussen toch al vriendinnen hé, ik ga jullie ook missen'.
En een berichtje voor Sarah: we hebben ondertussen Damaru en Kolonel in levende lijve gezien! Joat joat!
Afwisselend zonnige en regenachtige groetjes,
Kabararo (dame met lange haren = Marit) en Adathokoro (bloem= Silke)
Deze Arowakse (Indianenstam) namen kregen we in Matta en konden we jullie toch niet onthouden hé!
En ook een Arowakse raad voor de mannen: Als je gaat jagen, mag je nooit lachen. Als je op vrouwen gaat jagen, mag je wel lachen. Keep that in mind!
Het is alweer een tijdje geleden wat we nog iets van ons lieten horen. Maar geen nood, geen nieuws is meestal goed nieuws! En zodoende ook bij ons.
Vorig weekend zijn we naar Galibi geweest, een dorpje dicht bij de zee. Het was een heerlijk weekend waarin we volop genoten hebben. Eerst reden we met een klein busje naar het dopje Albina (Albino of Albanië voor Michel), waar we lunchten en een tochtje met een korjaal maakten naar Galibi. Silke en ik zaten samen met de kokkin Mercelin helemaal voorin in de korjaal. En gelukkig maar, want wij waren de enigen die enigszins droog toekwamen in Galibi. Alhoewel het nat worden niet zo erg was, want het was schitterend weer. Daarom besloten we dan ook al snel na aankomst in het water te duiken voor een zwempartijtje. Het water was echt verbazingwekkend warm, dus al snel zwommen we al redelijk ver de rivier in. Deze keer al minder aan het gevaar van piranha’s denkend. Na het zwemmen hingen we enkele hangmatten op en gingen wat zitten luieren met het mooie uitzicht op de rivier met een thee/koffie en koekje.
Dit theekransje werd gevolgd door een dorpswandeling: we wandelden langs de waterlijn en kwamen al snel een winkeltje tegen waar ze sierraden verkochten. Onze dag was al meer dan geslaagd! We kozen er enkele dingetjes uit en keken naar een dansgroepje dat aan het oefenen was. Wederom veel geschud met de poep, het typische Surinaamse gedans.
Nadat we bijna al ons geld opgespendeerd hadden, liepen we verder door het dorp. We kwamen aan bij de zoo van Galibi, waar we al snel ontvangen werden door 2 aapjes die op ons sprongen om ons te verwelkomen. De aapjes en papegaaien mochten er vrij rondlopen/-vliegen, enkel ’s nachts moesten ze in hun kooi, voor hun eigen veiligheid. Verder hadden ze er nog wilde zwijntjes, neusaapjes, een toekan (prachtige vogel!), een luiaard, een anaconda, een tijgerkat, en 2 kaaimannen die de dag voordien ontsnapt waren… Gelukkig kwamen we ze niet meer tegen dat weekend. Alle dieren waren heel tam en je kon ze bij jou pakken of er wat mee spelen. Zo liep ik bijna heel de rondleiding met het luiaardje in mijn armen en kwam de toekan op ons zitten. Enkel van de anaconda’s waren we niet zo zot en we lieten het aan anderen over om deze wurgslang rond de nek te nemen…
Na het heerlijke avondeten (een goede en wijze kokkin, die Mercelin!) konden we nog even rusten voordat we met de korjaal naar de schildpadden zouden gaan. Jammer genoeg gingen we niet met ons selecte vrolijke groepje op zoek naar de reuze schildpadden, maar kregen we er nog een hele hoop Hollanders bij… Silke, mama en ik weer voorin in de korjaal en Michel met 3 Hollandse studentes naast hem achter ons. Hilarisch hoe Michel aan het socializen was met de Hollanders en het bracht veel grappige uitspraken met zich mee. Mama, Silke en ik hadden het lastig om onze lach in te houden, waardoor Michel enkele speelse boze blikken naar ons wierp.
Aangekomen aan het strand waar we op zoek zouden gaan naar de schildpadden, stapten we allen uit de korjaal. De gids legde ons uit dat het ten strengste verboden was een flits te gebruiken bij het fotograferen omdat de schildpadden er bind door worden. Daarna wandelden we op het strand en al snel zagen we sporen van een schildpad die een geschikte plaats aan het zoeken was om haar eieren te begraven. Maar omdat deze schildpad geen geschikte plek vond, gingen we verder op zoek naar een andere schildpad. Het zijn echt wel prachtige beesten, echt heel groot, groter dan een meter! En omdat het bijna volle maan was, konden we ze redelijk goed zien vanop een redelijke afstand. De tweede schildpad die onze gids vond, had wel een geschikte plaats gevonden en was al bezig haar eieren uit te werpen. Naar’t schijnt geraken de schildpadden in trance eenmaal ze begonnen zijn met eieren leggen en kan bijna niets hen nog storen. Dus konden we dicht bij de soepschildpad gaan kijken hoe ze haar eieren uitwierp. De gids begon wat uitleg te geven en op een gegeven moment begon hij de ene achterpoot opzij te duwen zodat de Hollanders beter foto’s konden nemen van de eieren. Een andere gids nam een ei uit het nest om het te tonen en een toerist was de kop van de schildpad aan het aaien en er kusjes op aan het geven. Dit alles samen werd me echt wel veel te veel en ik voelde me echt enorm slecht bij de situatie. Ik wou er eigenlijk allemaal niets meer mee te maken hebben, met het hele toeristische gedoe, en trok me terug en ging wat verder op het strand zitten. Ik kon er echt niet tegen hoe ze de schildpad behandelden, enkel en alleen om de toerist een show te verkopen. De schildpad mocht dan misschien wel in trance zijn, maar mijn inziens ga je gewoon niet zo respectloos om met dieren! Ik was echt kwaad en helemaal ontredderd. Ik voelde me echt heel slecht bij heel het gedoe… Maar gelukkig waren Silke en mama er nog die bij me kwamen zitten en dan genoten we maar nog van de prachtige bijna volle maan totdat de anderen genoeg foto’s getrokken hadden van de soepschildpad. Gelukkig gingen we niet meer op zoek naar een andere schildpad om die ook nog lastig te vallen, maar gingen we terug richting Galibi.
De avond werd dan toch nog heel gezellig: Rendy, onze gids (een andere dan die van de schildpadden) vertelde nog een wijs verhaal met moraal en nadat iedereen gaan slapen was, hadden Silke en ik nog een super gezellig onderonsje op het strand met een pintje, een kaars en onze vriend mannetje maan. Gezelligheid troef!
Maar toen sloeg ook bij ons de vermoeidheid toe en besloten we ook maar te gaan slapen en we kropen onze hangmat in. Het was fantastisch om in mijn hangmat te liggen: door de bijna volle maan had ik een prachtig uitzicht over de rivier en het geluid van de aanrollende golven maakten het plaatje compleet. Ik genoot van de omgeving totdat ik mijn ogen niet meer open kon houden en in slaap viel. ’s Ochtends genoten we nog van de prachtige kleurrijke zonsopgang.
Het was – de ‘schildpaddenjacht’ achterwege gelaten – echt een prachtig en gezellig weekend waar we enorm van genoten hebben.
Deze week deden we nog enkele uitstapjes, zoals naar de vlindertuin gaan in Lelydorp, en hadden we nog vele gezellige momentjes. Dinsdag kwam Evi, een andere Belgische studente, aan in Suriname. We gingen haar gaan ophalen aan de luchthaven en maakten haar ondertussen al wegwijs in het land der Surinamers, een land dat we met veel pijn in het hart in juni achter ons zullen laten.
Groetjes aan het land der Belgen!
P.S.: nieuwe prachtige foto’s zijn weldra te bezichtigen op picasa!
Inderdaad: zoals gedacht en verwacht: alweer een dol avontuur, ervaring, … rijker.
Dinsdagochtend om 4.30u ging de wekker af: veel te vroeg opstaan; snel ontbijten en douchen; met veel te kleine oogjes op de bus staan wachten. Om 8.30u zou onze bus naar Atjoni in de stad vertrekken, maar we besloten om met de staatsbus te gaan (die kost 20 SRD i.p.v. 70): proppen, duwen en trekken, en ja, nog maar een beetje duwen om alles en iedereen toch maar op die bus te krijgen. Marit had een beetje pech: ze zat naast een dikke madam, die in het begin van de busrit op de koop toe ook nog eens haar sjakos op Marit’s schoot zwierde.
Nog geen half uur na vertrek: hup, iedereen weer van de bus voor een eerste tussenstop. Om 10.45u stopten we alweer; deze keer om een ijsje te kopen. Vanaf de zijweg van de Afobakkaweg moesten we nog zo’n 94 km rijden naar Atjoni. We werden steeds meer omringd door bomen, de weg werd smaller en smaller en vooral steeds hobbeliger, met steeds meer putten en stof,…
Maar… we geraakten er! Aangekomen op Atjoni zagen we Nelson (onze gids) terug en stapten we over op een iets leuker vervoersmiddel: de Knini Paati- korjaal. Het tochtje naar Knini Paati liet ons allevier zo goed als sprakeloos achter. We moesten zo’n 45 min varen op de Surinamerivier alvorens op onze verblijfplaats aan te komen. Knini Paati is gelegen aan de Velulasi Sula (sula= stroomversnelling): prachtig uitzicht, wederom.
Na een (lekkere) maaltijd verorberd te hebben, besloten we om te gaan baden in de rivier: Nelson zei ons dat er piranha’s zaten, maar verzekerde ons dat ze niet gevaarlijk waren. Na toch een beetje te hebben getwijfeld, besloten we ’t erop te wagen. Gevolg: zalig genieten (na de eerste kou te hebben overwonnen) van een natuurlijk bubbelbad en krabben (of takken, hé Marit?) die aan onze tenen zaten te knabbelen. Op een verdere ontdekkingstocht doorheen de tuin ontdekten we een zotte hangbrug over het water: hoogtevrees overwinnen en Nelson achterna!
Ons eerste avondmaal: cassavesoep. Lekker, en dan vooral omdat deze soep niet half zo pikant was als de laatste die Shirley had klaargemaakt. Na het avondeten probeerden we om een piranha te vangen: eerst leek alles op een sisser uit te draaien, maar plots begon Nelson te roepen: pas op, pas op! Achteruit! Wat ik toen zag, had ik nooit verwacht: ik dacht namelijk dat piranha’s relatief kleine visjes waren (jawel, gebaseerd op de beruchte film). Niet dus, want hij had een kanjer van een vis gevangen. Het woord ‘indrukwekkend’ is hier wel op z’n plaats, vooral toen Nelson zijn mes tussen de tanden stak om te bewijzen hoe scherp de tanden van de piranha wel waren. ‘Hij doet het, hij doet het’- ‘Pas op voor jullie vingers en tenen’- gevolgd door mijn (droge, ik geef het toe) woorden: ‘je had gezegd dat het niet gevaarlijk was!’.
We ontdekten in het onderdak van het kamp ook een nest van een vogelspin, bijna boven de plek waar we zaten te eten. De spin zelf was nergens te bespeuren; volgens Nelson was hij ‘eventjes gaan wandelen’.
We gingen alle vier vroeg slapen, want het was een lange en vermoeiende dag geweest. ’s Ochtends bij het ontbijt arriveerde Nelson met onze bootsman en meldde ons bijna met trots dat hij voor ons een ayumara (= woolfish) had meegebracht, een roofvis die in Suriname zeer geliefd (en dus duur) is.
We vertrokken met de korjaal voor een ongeveer 4 uur- durend tochtje (dat was de vooropgestelde tijd, tenminste). Onze eerste tussenstop op weg naar Pikin Slee (onze ‘eindhalte’) was in Laduani: daar was de polikliniek. Mensen krijgen hier de eerste (basis)zorgen toegediend, maar als het te ernstig is of als mensen langdurig ziek zijn, dan worden ze overgevlogen naar de stad. Vanuit Laduani gingen we verder naar New Aurora, waar we een schooltje gingen bezoeken. Nelson had 50 t-shirts geregeld via Unicef, met allemaal verschillende (voorlichtings)tekstjes over alcohol, drugs,… Na het bezoek aan de school (waar Marit en ik ons trouwens niet zo goed bij voelden: het was net alsof we naar de zoo gingen) zetten we onze tocht verder: aan de overkant van Gujaba waren vrouwen bezig aan een welnesstraining. De cursus werd georganiseerd door een zakenvrouw (dat was wel overduidelijk) die de vrouwen aanleerde om natuurlijke (massage)oliën, scrubs,… te maken. De cursus was gratis voor de vrouwen, maar later hoorden we van Nelson wat (volgens hem) de ware bedoeling was: de vrouwen gebruiken om olie, zeep, … op grotere schaal te produceren, de producten opkopen voor een oneerlijke prijs en vervolgens in de stad verkopen voor een veel hogere prijs. Ze kon het alvast goed uitleggen, een echte marketeer als je ’t mij vraagt. In Gujaba (het grootste marrondorp) was het alvast verboden om foto’s te maken (zowel van de mensen als van huizen, korjalen,…) , terwijl we bij aankomst bij de training zelf als gegeerde fotomodellen moesten functioneren. De laatste stop was die op Pikin Slee, bekend om het prachtige houtsnijwerk dat we doorheen het dorp konden bewonderen. De werken leidden ons naar het museum, dat pas in 2010 geopend was. Echt de moeite waard, en ook de shop maakte onze dag ;-) Nadat we allemaal ons geld hadden uitgegeven, keerden we terug naar Knini Paati, om alweer een lekker (na)middagmaal binnen te spelen. Na een beetje rust, zouden we een wandeling maken in het bos (lees: regenwoud): echt indrukwekkend en best wel spannend, met al die beestjes en zelfs beesten.
Eenmaal terug, besloten we nog een duik te nemen en genoten we van de mooie zonsondergang. Na dit alweer prachtige moment gingen we op zoek naar kaaimannen (jaja, jajaat): we hadden er ’s ochtends al één gezien; in de namiddag trouwens ook vogelspinnen teruggevonden in de ananasplanten. De zoektocht naar de kaaimannen was er één met succes, maar het was donker, de kaaiman was klein en zat onder water, dus echt spectaculair was het niet. Het woord ‘spectaculair’ paste op dat moment wél bij de prachtige sterrenhemel en het moment. WAUW.
We hadden nog een gezellige avond, maar na het ontbijt de volgende ochtend was het jammer genoeg al tijd om afscheid te nemen van deze prachtige plaats, maar niet vooraleer we onze piranha- tanden hadden opgeëist! We gingen vanaf dat moment op stap met de kop van een piranha in onze frigobox!
Na een: 1. Platte band (‘eventjes oppompen’); 2. Helse rit; 3. Klapband en 4. Wonde op Herlinde’s hoofd, kwamen we in het gezelschap van souvenirs, een piranha- kop, een nooit- te- vergeten- ervaring en vooral 40 vingers en 40 tenen, terug aan op Meursweg 105!
Het is alweer een weekje geleden, tijd voor een nieuw blogberichtje dachten we hier in Suriname! Zo kunnen jullie toch een klein beetje meegenieten van onze belevenissen.
Vorige week zijn we voor ons onderzoek naar het inheemse dorp Matta gegaan. Wederom met de brom; gelukkig was het deze keer net iets minder ver en lagen de wegen er net iets beter bij. Maar toch waren de wegen ook niet optimaal: we hadden heel erg veel geluk dat het niet zo heel veel geregend had en de weg nog goed begaanbaar was. De inwoners van Matta verzekerden ons dat we veel geluk hebben gehad! Een chanceke dus.
Eenmaal daar aangekomen gingen we op zoek naar de kapitein. We hadden hem op voorhand gebeld en hij zei dat webij hem thuis op hem konden wachten. Maar Suriname zou Suriname niet zijn als alle afspraken vlekkeloos zouden verlopen! Want eenmaal aangekomen aan het huis van de kapitein, kregen we te horen dat hij pas rond 16u terug thuis zou komen (ook al had hij ons aan de telefoon voorgesteld om rond 10u in Matta te zijn). Een hele dag verliezen voor ons onderzoek kunnen we ons niet permitteren, dus besloten we op zoek te gaan naar een Basja. Rayen, die opgegroeid was in Matta maar nu in Wanica woont, bracht ons bij Basja ‘oom John’ en zijn vrouw Eline (72 jaar, maar ze zag er midden 50 uit !!!). Het waren echt pracht van mensen waarbij we ons vanaf het eerste moment echt thuis bij voelden. Ze ontvingen ons met open armen zonder er iets voor terug van te verwachten, die mensen hadden écht hun hart op de juiste plek!
We vertelden dat we nog op zoek waren naar een slaapplaats omdat de kapitein dat ging regelen, maar we konden hem niet meer bereiken. Gelukkig konden we bij hen slapen en hadden we dus een veilige en aangename slaapplaats.
Na een hele dag in het dorp rond gelopen te hebben en mensen te ondervragen, kwamen we ’s avonds uitgeput weer aan bij het kamp van oom John. We kregen een Parbo biertje en samen met Rayen en nog een andere man (een jager), hadden we een heel gezellige avond. Ze hadden een heel goed gevoel voor humor (zo werd Silke’s papa ‘lui’ genoemd omdat hij maar 2 kinderen had gemaakt!) en waren echt heel vriendelijk en lief. Rayen’s visie: “we drinken alles hier, want in de hemel is geen bier!”. We kregen ook een avondmaal (Gordeldier voor Silke, gelukkig wist ze dit pas nadat ze er al van gegeten had! ;-) en rijst voor mij). Voor het slapengaan in onze hangmat leerde John ons nog een makkelijke en oerdegelijke indianenknoop om onze hangmat op te hangen en genoten we van de mooiste sterrenhemel die ik in heel mijn leven al gezien heb. Duizenden heldere sterren, echt onbeschrijflijk prachtig! Ik stond er sprakeloos naar te kijken…
Eenmaal in onze hangmat probeerden we de slaap te vatten. Ik was al snel in dromenland, maar Silke werd eerst nog wakker gehouden door een onbekend beest dat tegen haar gat sprong. We hebben er het raden naar welk dier het was…
Deze keer was het geen kalkoen, en ook geen boseenden die ons uit onze slaap hielden ’s ochtends, maar waren het hanen en kikkers en een papegaai. Het was weer eens iets anders… Suriname zit vol verrassingen!
We interviewden nog een vrouw die cassave teelt en er cassavebrood van bakt (dat doen er velen in Matta), en daarna moesten we met toch wel wat pijn in ons hartje afscheid nemen van oom John, Eline en Rayen. We lieten onze nummers achter zodat ze ons nog kunnen bereiken als er eens een feest is in het dorp.
We zetten ons onderzoek verder in de recreatieoorden Marinalex en Colakreek. Na al het zware werk vonden we dat we toch een fris duikje verdienden in het Cola- kleurige water. Wel even wennen aan het feit dat je maar 30 centimeter diep in het water kan kijken en dus onmogelijk de bodem kan zien! Gelukkig voelden we geen vieze beestjes aan onze voeten of benen zuigen of knabbelen.
Ondanks dat het heetste uur van de dag al voorbij was en we er maar een uurtje in de zon vertoefden, waren we beiden toch heel erg verbrand. De zonnecrème deed jammer genoeg haar werk niet… Pijnlijke volgende dagen waren het gevolg!
Zaterdagavond namen John en Shirley ons mee naar een Wintiprey. Het is een soort feest waarbij de mensen in grote cirkels achter elkaar dansen. Er is een live bandje dat wijze muziek speelt. Na een tijdje dansen geraken er sommige mensen in trance en zonderen ze zich af van de mensen die in de cirkels dansen. Als ze in trance geraken, zeggen ze dat ze een ‘winti’ hebben. Dit betekent dat er een god bezit van hen genomen heeft. Ze beginnen uitbundiger en vreemder te dansen en hun ogen zijn helemaal weggedraaid. We konden duidelijk zien dat ze weg waren van deze wereld… Echt vreemd om te zien, een heel speciale ervaring. We kunnen nog altijd niet goed vatten wat het precies is, maar John zegt dat er eind april ook een Wintiprey bij ons thuis zal zijn. Hopelijk hebben we er dan wat meer vat op en kunnen we het duidelijker uitleggen.
Deze week begonnen we met het ondervragen van de huishoudens in de ‘gewone’ dorpen in Para. Het is enorm veel werk wat veel tijd in beslag neemt. Sommige mensen zijn echt enorm vriendelijk en ontvangen ons graag, anderen zijn heel afstandelijk en nog anderen willen wel, maar is de Nederlandse taal toch nog een drempel… Dit is vooral het geval bij oudere mensen, die wel Sranan ofte Taki Taki praten, maar niet goed Nederlands kunnen.
Vandaag ook minder goed nieuws: de vorige zwangerschap van Silke was vals alarm, maar deze keer was het echt van dat! Asrando en Alberto waren het er allebei roerend over eens: een sika. Pijnlijk al toen het in haar voet zat, maar tijdens ‘operation sika’ kreeg Silke het toch een beetje moeilijk: een pijnlijke bedoening. Foltering op z’n Surinaams! ;-)
Gelukkig zijn we nu verlost van onze ongewenste zwangerschap (ik zou namelijk co-ouder worden), geef ons dan maar liever een mulatje!
Feest! Volgens Ilse (en haar schoonzus) zitten er 3 sika’s in mijn voet.. Voor diegenen die niet alles even goed hebben kunnen volgen: sika’s zijn zandvlooien en dus parasieten, die voorkomen in gebieden met een tropisch klimaat. De vlooien zelf zijn slechts 1mm groot, maar ze graven zich in in de huid van de mens en leggen daar eitjes. Toen ik het hoorde, sloeg de schrik me letterlijk om het hart: we hadden het de vorige keer een beetje opgezocht, en de eitjes weghalen schijnt een zeer pijnlijk iets te zijn.
Toen Ilse’s schoonzus zei: “wacht, ik bel m’n dochter even om het weg te halen”.. PANIEK! Ik heb 2 beten aan mijn voetzool (zou dus volgens mij extra pijnlijk zijn), en 1 aan de onderkant van m’n teen. Die aan m’n voetzool zien er volgens Marit en mij gewone muggenbeten uit, dus daar maak ik me ondertussen niet echt veel zorgen meer over, maar die aan m’n teen is ondertussen hopelijk verwijderd.
Gisteren zijn we bij Natascha thuis geweest: met de taxi, want Liene en Fréderic moesten anders met z’n tweetjes de volledige rit betalen (wat zijn we toch genereus!). Het huis was echt zoals in onze wildste dromen: temidden van een mooi stuk natuur, volledig in hout gebouwd, met een ecotoilet, een zotte keuken,… En superlekker eten! We aten voor het eerst (een schande, eigenlijk) roti, maar dan zonder vulling. Samen met pampoen (nee, geen typefout!), massala- eieren en nog wat groenten, mm mm mm!
Het was een gezellige middag samen met de 4 anderen, maar natuurlijk werd er ook over ons onderzoek gesproken. We hebben het gevoel dat we wel op de goeie weg zitten, maar maakten ons een beetje zorgen over het nut ervan: vele onderzoeken liggen hier gewoon in de kast en het lijkt ons dat er niets mee wordt gedaan, maar Natascha legde uit dat we geen ‘project’ uitvoeren, maar een belangrijk deel uitmaken van een ‘proces’. We zijn ondertussen een beetje gerustgesteld ;-)
Deze ochtend hadden we een (lang) gesprek met meneer Stanley Dover, van LVV (Landbouw, Veeteelt en Visserij), o.a. over compostthee. Het schijnt zotte dingen te doen met planten, bomen en gewassen. Verder spraken we uiteraard over de landbouw en veeteelt hier in het district Para. Omdat we om 11u al naar de stad moesten vertrekken voor onze afspraak met mevrouw Carsters, hebben we besloten om ons gesprek vrijdag verder te zetten.
Met onze toch-nog-steeds-niet-zo-goed-werkende bromfiets in het achterhoofd, namen we in Lelydorp de bus naar Paramaribo. Toen we aankwamen bij het Diakonessenhuis (ziekenhuis), zei mevrouw Carsters dat ze geen tijd had om ons zelf naar majoor Krak te brengen, dus dat ze een chauffeur geregeld had. Groot was de verrassing toen het om een ambulance bleek te gaan!
Toen we bij de kazerne aankwamen, werden we naar de majoor begeleid door een soldaat in uniform en met geweer. Grappige taferelen toen een soldaat ons vroeg of hij ons wat water kon brengen, en toen majoor Krak gebiedend zei: “ik wil meer vragen!”
Ons beeld over verkavelingsproject Hanover is door hem niet echt veel scherper gesteld, dus we zullen toch echt eens ter plaatse moeten gaan kijken..
Morgen gaan we opnieuw naar de stad: we gaan naar het hoofdkantoor van LVV en naar de Dienst Waterkering, voor gegevens over de Surinamerivier.
Woensdag was het zover: we vertrokken met onze brom voor 2 daagjes naar de inheemse dorpen Redi Doti en Cassipora te gaan voor ons onderzoek. We hadden al telefonisch contact gehad met het hoofd van de vrouwenbeweging (mevrouw Corrie) en konden bij haar slapen. Dinsdag nog even naar het tankstation om benzine in te slaan en daar kregen we een straathond al blaffend en de tanden tonend achter ons aan. Redelijk eng, maar gelukkig heeft hij uiteindelijk niets gedaan… Het enigste wat we konden doen was wat gas bijgeven zeker?! Gepakt en gezakt gingen we woensdagochtend na een nachtje felle regen richting Redi Doti. Het eerste stuk ging heel vlotjes want er was asfalt, maar vanaf de afslag naar Powakka (die we overigens eerst misten waardoor we bijna in Brokopondo zaten) was de weg al heel wat minder. Het werd een heuse uitdaging om de duizenden putten te ontwijken om onszelf en onze brom te sparen. Zoals jullie ook kunnen zien aan de foto, waren sommige putten/plassen niet te ontwijken: zo breed als de weg (al dan niet breder), en eigenlijk nog redelijk diep ook. Enigste oplossing: beentjes in de lucht en gas geven! (maar ook niet té veel gas natuurlijk). Na de slopende rit door Powakka kwamen we aan bij de Surinamerivier. Daar moesten we wachten tot de veerboot ons kwam halen om naar de overkant te gaan. Er is wel een brug, maar halverwege is er een deel ingestort dus deze brug wil je liever niet gebruiken... We genoten volop van het uitzicht over de Surinamerivier en van de natuur om ons heen. Het leek wel alsof we midden in een documentaire terecht waren gekomen!
Eenmaal aangekomen aan de andere kant, kropen we onze brom weer op en passeerden we Pierre Kondre en kwamen we niet veel later aan op onze voorlopige eindbestemming: Redi Doti. Gelukkig was de weg dat laatste stuk al heel wat beter zodat het rijden wat vlotter ging.
Aangekomen in Redi Doti gingen we op zoek naar Corrie. We hadden afgesproken dat we haar gingen bellen als we aangekomen waren, maar aangezien we geen bereik hadden met onze Digicel-simkaart, zat er niets anders op dan rond te vragen en haar zelf te zoeken. Een vruchtbare zoektocht, want al snel vonden we het huisje waar we gingen overnachten.
We maakten kennis met enkele inwoners en basja’s (deze hebben de ‘leiding’ over het dorp als de kapitein niet aanwezig is) en fristen ons even op na de lastige reis. We kregen te horen dat Redi Doti die dag al bezoek kreeg van een andere organisatie, dus dat we de mensen beter pas donderdag konden interviewen voor ons onderzoek. Dan besloten we maar om naar Cassipora en Blaka Watra (een recreatieoord) te gaan en daar ons onderzoek te beginnen. Een klein half uurtje later kwamen we met onze brom toe in Cassipora: een gezellig mooi dorpje met een 15-tal huishoudens. Na wat rondvragen bleek de kapitein niet aanwezig te zijn, maar konden we wel terecht bij basja Orassie. Hij en zijn vrouw waren echt enorm vriendelijk en belden al rond om mensen te vragen ofdat we bij hen langs konden gaan voor ons onderzoek. De inwoners van Cassipora waren echt enorm vriendelijk!
Na de interviews schuilden we nog even bij het gezin van Orassie tegen de regen. Het is namelijk te gevaarlijk om in de regen met de brom te rijden want de wegen zijn dan veel te glad. Een gezellige familie en leuke mensen om mee te praten! Ze toonden ons ook nog de bron waar ze vroeger water haalden (nu beschikken bijna alle huishoudens over een eigen waterpomp, een put van 13m diep) en het zwembadje dat ze zelf aangelegd hadden midden in het bos. We werden stil van de prachtige omgeving.
Toen het gestopt was met regenen werd het tijd om te vertrekken naar Blaka Watra. Orassie wist een binnenwegje dat veel korter was en reed ons voor met de brom. Halverwege het wegje werd het moeilijk om te rijden (heel veel plassen en drassige ondergrond) en lieten we de brom achter en gingen te voet verder. Omdat het zoveel geregend had stond het water in Blaka Watra heel hoog. Al snel moesten we dus onze schoenen/sandalen uit doen om naar het centrale huisje in het middel van het terrein te geraken. Een werknemer van daar ging onze brom halen en reed door het water zodat we vlotjes de juiste weg op konden als we terug naar Redi Doti gingen. We praatten met de werknemers en onderzochten of de toestand sinds 2007 veranderd was. Helaas was dat niet het geval, ookal probeerden ze ons wijs te maken van wel. (“jaja, de septic tanks zijn allebei vervangen, nu zijn het 2 rechthoekige tanks”, terwijl we bij de ene sanitaire blok duidelijk een cilindrische septic tank zagen). Alles een beetje met een korrel zout nemen dus!
Na wat rare geluiden uit onze brom en een werknemer die er wat mee prutste zodat hij weer vlotjes reed, konden we weer op weg naar Redi Doti.
In Redi Doti hingen we samen met Corrie de hangmatten met bijhorend muskietennet op waarin we gingen slapen en wandelden nog even naar de ‘waterkant’ (de Surinamerivier). Wederom werden we beiden stil van het adembenemende uitzicht. Gewoonweg zitten en genieten! Ik kon wel blijven kijken, zo een uitzicht zou ik echt nooit beu worden. Maar jammer genoeg werd het al snel donker dus moesten we terug naar Corrie’s huis. We beloofden onszelf om de volgende dag terug te komen als de zon zou schijnen (en ook als de zon niet zou schijnen).
Onze nacht in de hangmat was een nacht van veel wakker worden, maar we hebben beiden wel goed geslapen! Enkel hadden we als natuurlijke wekker deze keer geen kalkoen zoals thuis, maar wel boseenden! Jaja, boseenden… klinkt raar, maar ze bestaan! En het lawaai dat ze maken, onvoorstelbaar luid! Gelukkig was buiten de boseenden het dorp heel erg stil en vredig.
De ochtend kwam en we stonden op om te ontbijten en te beginnen aan onze interviews. Hier in Redi Doti ging het iets minder vlot om bereidwillige mensen te vinden, maar uiteindelijk trokken we ons plan. Op de terugweg nog even langs Jodensavanne waar we nog 2 inwoners van Redi Doti konden interviewen en de restanten van een synagoge en joodse begraafplaats zagen. In Jodensavanne maakten we ook kennis met het eerste aapje dat we als huisdier zagen. Best wel zielig, zo een schattig aapje aan een touwtje!
De terugweg naar huis ging vlotjes. De veerboot op, de putten ontwijken, door de reusachtige plassen rijden en dan het asfalt weer op. De zon scheen fel en we hadden geluk gehad met het weer. Totdat we opeens, uit het niets, 50 meter voor ons de regen op ons af zagen komen. Het moment dat je de regen dichterbij ziet komen en het gevoel dat dat met zich mee brengt in die omgeving is echt onbeschrijfelijk. Jammer genoeg was het echte stortregen, en waren we in nog geen halve minuut helemaal doorweekt. Even schuilen dan maar, want in die regen zie je toch geen meter voor je uit op de brom.
Vrijdag hadden we dan weer een pechdagje: we wouden naar het districtscommissariaat gaan met de brom om wat informatie op te halen, toen onze brom niet meer wou meewerken. Hij startte af en toe wel, maar als we hem in eerste versnelling legden viel hij al heel snel weer stil. Dan maar terug naar huis en daar wat werken. Veel keus hadden we niet…
Gelukkig dat onze brom het niet begeven heeft in Carolina, anders zaten we wel met een klein probleempje, in the middle of nowhere… Een chanceke bij een malchanceke dus!
’s Avonds gingen we naar Paramaribo, waar we afgesproken hadden met nog allemaal andere Belgische studenten. 10 Belgen bij elkaar, het was een gezellige avond!
Na een korte nachtrust gingen we met de bus huiswaarts en daar leerde Alberto ons Bakabana’s maken. Dat zijn bananen met een deegje rond, gefrituurd in de pan. Echt wel lekker!
Morgen zijn we uitgenodigd om bij Natascha te gaan, onze stagebegeleidster. Ze heeft een volledig ecologisch gebouwd huis, dus we zijn zeer nieuwsgierig! Ik ben er nu al van overtuigd dat ik jaloers ga zijn op haar huis…
Vandaag iets minder ‘zonnige groetjes’ vanuit Suriname: deze nacht en voormiddag heeft het de ganse tijd geregend: verschillende delen van Suriname hebben last van wateroverlast (in Paramaribo staat het water op sommige plaatsen tot kniehoogte), maar Para ligt redelijk hoog dus wij zijn gelukkig gespaard gebleven.
Zaterdag zijn we naar het verjaardagsfeestje in Commewijne geweest: we waren echt lang onderweg, en naarmate we verder gingen, werden de wegen slechter en slechter: heel erg hobbelig en dus helemaal door elkaar geschud (of op z’n Sarah’s: geschut) kwamen we dan aan op het feest. Natuurlijk niet zonder de gebruikelijke eetstop.. Een klein ‘probleempje’ wel: op het feest bleek ook nog een overvloed aan eten te zijn! Naar het einde toe, werden we zelfs verplicht om een djogo (Parbo biri, dat n’a biri) te drinken, want ‘alle bakra’s drinken bier’.
In het terugkeren gingen we nog iets verderop op de brug naar de rivier kijken: een tweede sprakeloos momentje diende zich aan.
Verdere hoogtepunten van de dag: Shirley die Asrando de hele dag door liep te plagen: ‘je bent een varken’, ‘hij kan niet goed lopen want hij eet teveel’, ‘hij is lui’, ‘zie je hoeveel hij eet’, ‘je moet hier niet zitten, ga bij de mannen’ en dieons heel enthousiast probeerde te maken voor maandag: ‘we gaan hele sexy (met nadruk) kleren voor je kopen!’.
’s Avonds heb ik ontdekt dat 4AD toch echt wel dé redder in nood is: de oordegelijke oordopjes hebben mijn nachtrust gered.
Zondag hielpen we een beetje mee met de watermeloenenoogst: een klein uur en veel gepuf later waren we terug in ons huisje. John vertelde ons dat hij met de opbrengst van de oogst van de watermeloenen alleen de 2 huizen hier voorin had gebouwd, én zijn auto had gekocht!
Gisterochtend dan, moesten we heel vroeg uit ons bed om mee met John naar Leliedorp te gaan. Na een kwartier wachten aan het postkantoor, en nog eens een kwartier wachten aan het loket, ontvingen we de post: mijn eerste briefje! Shirley had dan wel meerdere malen herhaald dat de post hier zeker aan huis werd gebracht, maar bij navraag bij Natascha bleek het toch niet altijd even vlot te verlopen: waarschijnlijk werken de postbodes enkel als 1. Het niet te warm is en 2. Ze ook nog eens veel goesting hebben ;-)
Om 11u hadden we een afspraak bij het NIMOS: interessante dingen rond het wetgevend kader, dat we bij deze toch kunnen afsluiten. We (z)aten aan de Waterkant (mooi uitzichtje en coole foto aan het deels door Marit vernielde I (l) SU- kunstwerk ;-)) en maakten kennis met Michael, een ongeveer 40- jarige Nederlandse kunstenaar die een onderzoek komt doen naar kunst en/in cultuur (iets voor jullie, Marjan en Chiel?). Na nog een bezoek aan het Diakonessenhuis, waar we een afspraak hadden met mevrouw Carsters van het verkavelingsproject in Hanover), gingen we terug de stad in waar we afgesproken hadden met Shirley: tijd voor de ssssexy kleren dus en zoals gewoonlijk liepen we al gecommandeerd wordend door de stad, om uiteindelijk allebei wel een mooi stuk stof te kopen!
’s Avonds waren we allebei stikkapot na de lange dag en we vielen beiden als een blok in slaap..
Deze ochtend was het weer vroeg dag (al was het toch iets minder vroeg dan maandag): we zouden een hele dag meelopen met de dienst Milieu en Gezondheid. Maar… het viel letterlijk en figuurlijk een beetje in het water. Na ongeveer een uurtje gewacht te hebben, begroette mevrouw Piqué ons opgewekt met een ‘goeiemorgen schatjes’.We hadden direct een goed gevoel, maar dat mocht niet lang blijven: al snel bleek dat de DC geen toestemming had gegeven om ons mee op sleeptouw te nemen. Zelfs na heel wat onderhandelingspogingen met de districtssecretaris, mochten we nog altijd niet met haar mee. Tweede ‘probleem’: toen we vorige week officieel voorgesteld werden aan de DC, beloofde hij ons een brief waarin stond dat we ondersteund worden door het DC en met de vraag om medewerking door bedrijven, bewoners,… Vandaag bleek deze schriftelijke toestemming nog altijd niet in orde te zijn en mevr. Piqué beloofde om het voor ons te regelen. De DC had het echter heel druk, of zo leek het toch... We moesten maar liefst 2uur wachten op deze brief.
Ons geduld werd serieus op de proef gesteld, en we zijn er ondertussen van overtuigd dat de wereldrecordhouders patience (het kaartspelletje dus) hier in Para wonen!
We kregen dan uiteindelijk ook nog eventjes de BO van ressort Noord te spreken (‘jullie hebben wel heel veel geduld, hoor’): hij had ons eerst proberen af te wimpelen met een droog ‘ik kan jullie te woord staan als ik tegen dan nog niet beschonken ben’.
Na deze update moeten we nu dringend onze brommer gaan voltanken: morgen gaan Marit en ik naar ressort Carolina waar we voor het eerst inheemse dorpen zullen bezoeken en dus officieel van start zullen gaan met onze interviews! Morgenavond blijven we overnachten in het vrouwenhuis, onze eerste nacht in de hangmat!
De volgende keer dat jullie ons horen, zijn we dus alweer een avontuurtje rijker ;-)
Week 2 is voorbij en we komen tot het besef dat de 3 maanden voorbij gaan zijn voordat we het beseffen. Nu we eindelijk onze bromfiets hebben (wat een avontuur!) zijn we eindelijk mobiel en kunnen we ons verplaatsen naar waar we willen.
Het was een hele opgave om aan onze bromfiets te geraken! Eerst gingen we vrijdag 11 maart naar de enigste bromfietswinkel in Paramaribo en Para waar ze tweedehands brommers verkopen. Daar kregen we te horen dat er maandag 2 brommers klaar gingen zijn (1 voor de Leuvenaars en 1 voor ons). Maandag gingen we vol goede moed terug naar de stad om onze brommers op te gaan halen. Maar tevergeefs: we kregen te horen dat de brommer van de jongens pert total was gereden en dat de onze nog niet klaar was. Maar dinsdag zou de onze zeker klaar zijn, en zouden we ermee naar huis kunnen rijden. Dinsdag gingen we dus terug naar de stad, deze keer enkel Guillaume en ik (Marit) omdat het nutteloos is om met 4 om 1 brommer te gaan. Guillaume ging mee omdat wij het niet zagen zitten om helemaal naar Para te rijden als eerste brom-avontuur. We wouden liever eerst wat op de kleine wegjes oefenen. Eenmaal in de stad aangekomen bleek inderdaad dat onze brom klaar was. Eveneens beloofden ze dat ze woensdag nog een brom zouden hebben voor de jongens. Maar na even oefenen en nog wat onderhandelen en checken, kwam er nog een probleempje boven water: onze brom was nog niet gekeurd en verzekerd. We onderhandelden nog wat en konden regelen dat ze dat in orde gingen maken tegen de volgende dag (woensdag). Al 2 volle dagen verloren dus met een brom te zoeken/kopen/onderhandelen, want het kost veel tijd om naar de stad te gaan: een half uur stappen naar de weg waar de bus langs rijdt en dan nog een uur op de bus.
Woensdag besloten we om geld mee te geven aan de Leuvenaars en hen achter de brommers te laten gaan. Na enkele telefoontjes komen we te weten dat het weer lastig onderhandelen is: de brommers waren nog niet klaar en er moest nog aan gesleuteld worden. Na ongeveer 7uur gewacht te hebben konden de jongens eindelijk de bromfietsen mee naar huis krijgen.
Donderdag was The Day: eerst gingen we naar de DC (districtscommissaris) om officieel voorgesteld te worden en toestemming voor ons onderzoek te krijgen. Daarna gingen we onze brom gaan halen bij de jongens en hadden we onze eerste rij-ervaring met een brom met versnellingen! En al zeggen we het zelf, we waren er verbazingwekkend snel mee weg! Bij mij (Marit) zal dat waarschijnlijk wel een beetje in de familie zitten, bij Silke lijkt het wel een talentje te zijn. Na een beetje apart te oefenen kropen we met 2 op de brom, en vlotjes reden we rond in Onverwacht. Echt wel gezellig in het mooie weer.
’s Avonds gingen we naar een soort cafeetje om een biertje te drinken met de jongens van Leuven om hen te bedanken dat ze onze brom veilig thuis brachten. Parbo Bier is best wel lekker!
Gisteren hadden we onze eerste kennismaking met de Surinaamse rum: borgoe. Met een glaasje en een muziekje in de hangmat liggen en gewoonweg genieten! Heerlijk om hier in het verre Zuid-Amerika te vertoeven.
Straks gaan we naar een verjaardagsfeest, benieuwd wat dat zal geven!
jullie toch allemaal iets laten weten..
We hebben rustige dagen achter de rug: bezoek van Inez Adriaenssen (stafmedewerker Hogeschool Gent, een lieve madam!), bezoek aan de stad (we hebben een brommer gevonden!!), veel gewerkt al voor school (rapporten doornemen, informatie verwerken,...), we zijn ondertussen alletwee ook al wat ziekjes geweest: grieperig, maar gelukkig was het na 1 dag al weer veel beter! Acclimatisatie, of hoe noemen ze dat?
Trouwens, de zon, die hebben we hier nog altijd niet veel gezien. Regen daarentegen, des te meer! Normaal is het nu nog tot eind april ongeveer kleine droge tijd, maar daar heeft de klimaatopwarming een stokje voor gestoken.
Voorlopig valt alles hier wat stil dus, en dat brengt opkomende frustraties met zich mee: we zitten hier vast en kunnen niets doen. We willen graag zo snel mogelijk aan ons onderzoek beginnen, maar omdat we ons nog niet kunnen verplaatsen, en de toestemming van de DC (districtscommissaris) nodig hebben, kunnen we er nog niet echt invliegen.
De andere 4 Belgische studenten (uit Leuven) zitten veel dichter bij elkaar (in Onverwacht), maar wij zitten toch op een groot uur flink stappen van hen, en redelijk afgelegen, in Onverdacht.
Maar... daar komt hopelijk vanaf morgen verandering in: we mogen onze bromfiets gaan ophalen in Paramaribo! En daar begint ons grote avontuur: we hebben allebei nog nooit op een brommer gereden, en naar 't schijnt is het nog moeilijk om met 2 op één brommer te rijden.
Gelukkig helpen de Leuvense jongens ons de stad uit, en dan kunnen we hier op ons gemak oefenen.
Gisteren zijn we met de andere 4 Belgen uit Para uitgeweest, naar de ZSA ZSA ZSU. Klinkt exotisch en misschien een tikkeltje Surinaams (dat is toch wat we verwacht hadden), maar we hebben ons mispakt: een gewone discotheek zoals je er evengoed in Frankrijk en Spanje vindt. Dik tegen mijn principes, maar achteraf gezien viel 't wel nog mee..
Vanmorgen ook eventjes paniek (bij mij toch): mijn teen zat helemaal opgezwollen en ik had een wondje. We dachten eerst aan sika (een soort zandvlooi, en we dachten al eerder dat hier vlooien zaten): een beestje dat je prikt en vervolgens eitjes legt onder je huid. Volgens Shirley is het (gelukkig) dat niet. Wat het dan wel is, weten we niet.. Alleen maar hopen dat het snel voorbij is ;-)
Om af te sluiten nog een hitje:
http://www.youtube.com/watch?v=bzBfGSTCwX4&playnext=1&list=PLAF8042B699A19BCC (hoop dat het werkt want heb het niet kunnen checken)
donderdag 10 maart 2011
Dagdaag
De eerste fotootjes, wat een miserie om up te loaden ;-)
Marit wou ook nog even ons adres vermelden:
Meursweg 105
Onverdacht
District Para
Suriname
En voor de mensen die ons wilden smsen maar geen antwoord kregen of bij wie het niet lukte.. We hebben nu een tweede nummer:
5978831858.
Eindelijk is het ons gelukt om even op internet te gaan!
We zijn hier goed aangekomen, de vliegreis was op het gemak: vooral veel geslapen en filmpjes gekeken op een mini schermpje. De teleurstelling dat we geen Harry Potter konden kijken was groot, maar we zochten ons entertainment dan maar in tekenfilms en andere onzin. Veel inhoud hadden we toch niet mee, want we vielen gemiddeld na 20 minuten al in slaap, te danken aan onze korte nachtrust (bij sommigen is dat niet te wijten aan korte nachtrust, maar is dat gewoon algemeen de regel).
Het eerste paniekmomentje (en eigenlijk het enige tot nu toe) was er al op de luchthaven in Schiphol: ik (Marit) merkte bij het inchecken van onze bagage dat ik mijn inentingskaart van gele koorts vergeten was… Ze hadden ons hier in België wijsgemaakt dat deze inentingskaart verplicht was en dat je anders misschien het land niet binnen kon, dus ik was wel even ongerust (vraag maar aan Silke). Een telefoontje naar de mama was eerst tevergeefs want die was natuurlijk in een diepe slaap, gezien het onmenselijk vroege uur. We checkten dan maar in; veel konden we er toch niet meer aan doen. Na een warme chocomelk belde de mama terug: een klassieker: mijn inentingskaart lag nog onder de scanner… Maar aangezien het onmogelijk was om die nog op tijd in Nederland te krijgen, gebaarden we maar van niets. Uiteindelijk bleek dat er echt níemand naar die kaart vroeg. Niet bij het inchecken en ook niet bij de douane in Suriname. Een chanceke dus.
Na wat kriebels in de buik bij het landen, te wijten aan de plotse hoogteverschillen, maakten we een vlotte landing en stonden we aan de grond. We hadden België nu echt voor 3 maand achtergelaten, maar de Belgische regen duidelijk niet: we stapten uit het vliegtuig en het was aan het druppelen. Gelukkig geen echte regen. Ook maakten we kennis met de drukkende vochtige warmte die zo eigen is aan Suriname. Even wennen dus.
We gingen in de rij staan bij de douane en toen het onze beurt was keken ze even heel nors 10 keer van onze pasfoto naar ons. Mijn meneertje begon daarna vriendelijk een klapje te slaan en vroeg wat we hier kwamen doen. Silke’s meneertje was heel wat norser… Alleen maar vieze blikken!
We wisselden wat geld zodat we wat Surinaamse dollars (SRD)op zak hadden en wachtten op onze bagage. Oef, die was niet kwijtgeraakt! Nu nog onze chauffeur vinden. We liepen naar de uitgang en daar zagen we hem: iemand met een bordje waarop stond “Mariet Dewild en Silk Wilhaert”. Onze eerste kennismaking met een Surinamer dus!
Het busritje naar ons huisje verliep vlotjes en ‘Styling’, onze chauffeur van dienst, liet ons al direct kennis maken van een typisch Surinaamse vrucht. Hij stopte langs de weg en kocht een hele tros. Hij toonde ons dan natuurlijk ook hoe je die vrucht moest opeten: eerst een poepje eraf bijten, en dan schillen met de tanden. Daarna konden we het vruchtvlees rond de pit eraf schrapen met onze tanden. Wel nog lekker, maar een beetje vervelend dat al die vruchtvezels tussen je tanden blijven zitten!
Styling vertelde nog verder over zijn familie : hij heeft een dochter van 11 jaar die 75 kg weegt !!! Ze doet wel aan aerobic en ze danst, maar blijkbaar tevergeefs.
Eenmaal aangekomen aan de Meursweg 105 maakten we kennis met John Krak en zijn vrouw Shirley, hun zoon Alberto en hun kleinzoon Asrano (ofzoiets). Naast hun huis hadden ze nog een klein huisje gebouwd waar wij in zouden wonen. Ons huisje is echt wel in orde.
Na een eerste kennismaking haalden ze de huurcontracten. Blijkbaar moesten we nu al betalen (in euro) voor de huur en de waarborg, maar hier werd niet over gecommuniceerd met ons, dus dat was niet echt een goede eerste kennismaking… We betaalden dan maar wat we hadden en zouden dan maandag in de stad geld gaan afhalen.
Daarna bracht John ons naar een supermarkt (wat ze hier trouwens echt superveel hebben, de Chinezen hebben hun best gedaan om Suriname te veroveren!) zodat we wat eten konden kopen voor de eerste dagen.
Na het eten kregen we een eerste klopje: veel te veel indrukken in één keer; we waren wat overrompeld en uitgeput van de lange reis. De cultuurshock deed toch wel wat zijn werk. Ook de communicatie is niet altijd even makkelijk: wij verstaan hen niet altijd als ze snel praten, en omgekeerd ook. Over het algemeen valt het wel mee, en het zal ook snel verbeteren.
We hadden dan toch nog 1 opkikkertje: we zagen onze eerste kleefkikker in onze badkamer! Echt nog leuke beestjes (vind ik toch), ze zijn redelijk klein (ca. 5 cm) en behuizen vochtige plekken.
We gingen dan maar slapen, want de volgende dag zouden we om 8.30u opgehaald worden om naar een stakeholdersmeeting te gaan i.v.m. drinkwatervoorziening in het district Para, waar wij ook wonen en ons onderzoek zullen doen. Het werd een nacht met veel slaaponderbrekingen, want wat bleek? Op amper 5 meter van onze slaapkamer was er een kippenhok met hanen en een kalkoen (die beesten maken nogal een lawaai!)= feest! En dat begon zo rond 5u ’s nachts, met een blaffende hond als cadeautje erbovenop.
We waren dus voor onze wekker ging al wakker en namen dan maar een verfrissende douche (we hebben geen warm water hier). We ontbeten en wachtten op Edwin Watson, die ons zou brengen naar de stakeholdersmeeting. Hij was meer dan een half uur te laat, dus Shirley besloot hem te bellen (“een afspraak is een afspraak, de tijd loopt wel door, hoor!”). Blijkbaar had hij ons ook al proberen te bereiken maar lukte dat niet. Maar gene stress, hij was op weg.
We woonden de meeting bij en bij het vragenmoment leerden we al snel dat de inwoners hier wel redelijk kritisch zijn (de aanwezigen dan toch). Ze waren bezorgd over de kwaliteit van hun drinkwater omdat er veel vervuilende industrieën zijn hier in Para, vooral dan Suralco (een goudwinningsbedrijf, dat kwik gebruikt om het goud te ontginnen).
Na de presentatie legden we nog wat contacten met mensen die ons misschien nog zouden kunnen helpen met ons onderzoek.
Omdat ik merk dat ik hier veel te uitgebreid aan het schrijven ben, zal ik het vanaf hier dan maar wat korter vertellen om jullie niet te vervelen natuurlijk.
Zaterdag toonde Shirley ons dan nog een gerecht en werkten we dan nog wat voor ons onderzoek (Asrano mocht niet binnen, want hij had hier geen zaken, toch?). Tegen de avond merkten we dat we al 2 kleefkikkertjes hadden!
Zondag gingen we eerst met John en Shirley naar de markt. Echt een grote markt, heel druk wel. Heel veel vissen en vlees die gestapeld op elkaar liggen. En erg veel vruchten en groenten!
Die dag kwam Natascha ook langs, onze stagebegeleidster. We maakten kennis en bespraken wat praktische dingen. Ook Fréderic, een Leuvense student kwam op bezoek. Hij nodigde ons uit om samen naar Liene te gaan, eveneens een Leuvense studente, omdat het haar verjaardag was.
We gingen dus naar Liene en het werd een gezellige avond: Liene en Fréderic verblijven allebei in een gastgezin. Liene haar gastgezin is echt super! Heel vriendelijk, sociaal en goedlachs. We kregen eten en cake en hadden vele gesprekken met de familie over onder andere de criminaliteit hier en ook over Winti, een soort geloof waarbij er rituelen uitgevoerd worden om goden te aanbidden. Ze vertelden ons hoe het in zijn werk ging en we besloten dat we dit zeker eens willen bijwonen als we er de kans toe krijgen! Een paar mensen laten zich bezielen en laten bezit van zich nemen door een god (denk ik). Daarna komen ze helemaal bezield en weg van de wereld terug naar de anderen en dansen ze samen rond een vuur en totem. Daarna verjagen ze de goden en als alles weer in orde is, gaan ze eten en drinken. We vertellen er wel meer over als we het eens meegemaakt hebben!
Op dag drie hadden we ondertussen ook al een pad in onze badkamer (onder het toilet) en in het totaal 4 kleefkikkers. Die dag maakten we ook kennis met onze eerste kakkerlak. Silke zei vrolijk: kijk Marit, zo een mooie kever! Waarop Shirley hem pardoes doodde… De kakkerlak was geen lang leven beschoren in ons huisje.
Maandag was de dag waarop de mieren ons huis probeerden te overmeesteren. Ze kwamen echt overal en het werd echt wel een beetje te veel van het goede… Shirley kwam ons dan bijstaan met een spray tegen ongedierte en insecten (waardoor we wel bijna vergast werden). Grappig ook: ze noemt Marit ‘MARS’ en Silke ‘die andere’. Onze namen zijn duidelijk te moeilijk ;-)
Maandag gingen we naar Paramaribo, daar spraken we in de namiddag met Fréderic af die daar zijn stage heeft een paar dagen in de week. We kochten er ook Surinaamse sim-kaarten (nummer van Marit: 5977192896 en Silke: 5977192899) en een kaart van Para die we nodig hebben om ons onderzoek te kunnen uitvoeren. We gingen samen met Fréderic naar de ADEK, de Surinaamse universiteit in Paramaribo. Daar gingen we naar de bibliotheek om wat naslagwerk te doen. We vonden al enkele interessante boeken die ons op weg kunnen helpen.
Tegen 19u namen we dan de bus terug naar het centrum. Daar zochten we nog naar een bus naar huis, maar het bleek dat er bijna geen bussen meer reden… Na nog wat gezoek vonden we dan toch nog een bus die niet tot helemaal ons huis reed, maar wel dicht genoeg om ons dan te laten ophalen door John.
Dinsdag maakten we kennis met onze tweede kakkerlak, deze keer in de badkamer.
Nog een leuk weetje: Silke heeft 27 muggenbeten op haar benen alleen al en Marit heeft er een stuk of 20. De muggenspray doet duidelijk zijn werk niet zo goed… En de jeuk is soms echt ondraaglijk!
Verder nog een verzoekje voor de thuisblijfschrijvers: willen jullie, als jullie schrijven, jullie brief zeker kopiëren, voor het geval hij verloren gaat?
De titel van dit bericht beschrijft perfect hoe ik (en ik denk dat ik ook wel voor Marit kan spreken) mij voel.
KRIEBELS. Stress ook, een beetje dan toch, maar vooral vol verlangen naar ons grote avontuur.
Morgen vertrekken we om 3u vanuit het verre West-Vlaanderen (dat lijkt zo in de ogen van Oost- Vlamingen, een totáál andere wereld), op weg naar Schiphol, onderweg nog iemand oppikken die toch wel heeeeeel erg essentieel is voor dit verhaal.
Samen zullen we morgen om 10.20u aan boord stappen van een erg milieuonvriendelijke reus die ons, al vliegpoolend, naar onze bestemming zal brengen: Suriname!
2 kleine meisjes, met grote rugzakken. Veel bagage, die nu hoofdzakelijk bestaat uit materiële zaken, en die hopelijk, wanneer we terugkomen, zal aangevuld zijn met ontelbaar veel herinneringen, ervaringen, en hopelijk een goed uitgewerkte bachelorproef ;-)
Even ter info voor de niet- milieuvrienden: onze opdracht bestaat uit: Onderzoek naar de waterkwaliteit in Para: inventarisatie van de vervuilingsbronnen en mogelijke preventiemaatregelen: - inventarisatie van de lozingen in de waterlopen - potentiële vervuiling van grondwater door industriële en agrarische activiteiten, inschatting van de impact van de vervuiling - uitwerken van voorstellen tot preventie en remediëring - uitwerken van de wijze van sensibiliseren van de betrokken partijen - een uitgewerkt sensibiliseringsinitiatief.
Via deze blog kunnen jullie al onze avonturen van dichtbij volgen, en ook zelf een berichtje voor ons achterlaten (doen!).
Ik zal het stilaan hier bij laten, voor het eerste berichtje ;-)
Tijd voor nog meer afscheid, van de leukste vriendjes van de hele wereld, en de allerliefste familie...
