Silke en Marit groeten u!

Eindelijk is het ons gelukt om even op internet te gaan!
We zijn hier goed aangekomen, de vliegreis was op het gemak: vooral veel geslapen en filmpjes gekeken op een mini schermpje. De teleurstelling dat we geen Harry Potter konden kijken was groot, maar we zochten ons entertainment dan maar in tekenfilms en andere onzin. Veel inhoud hadden we toch niet mee, want we vielen gemiddeld na 20 minuten al in slaap, te danken aan onze korte nachtrust (bij sommigen is dat niet te wijten aan korte nachtrust, maar is dat gewoon algemeen de regel).

Het eerste paniekmomentje (en eigenlijk  het enige tot nu toe) was er al op de luchthaven in Schiphol: ik (Marit) merkte bij het inchecken van onze bagage dat ik mijn inentingskaart van gele koorts vergeten was… Ze hadden ons hier in België wijsgemaakt dat deze inentingskaart verplicht was en dat je anders misschien het land niet binnen kon, dus ik was wel even ongerust (vraag maar aan Silke). Een telefoontje naar de mama was eerst tevergeefs want die was natuurlijk in een diepe slaap, gezien het onmenselijk vroege uur. We checkten dan maar in; veel konden we er toch niet meer aan doen. Na een warme chocomelk belde de mama terug: een klassieker: mijn inentingskaart lag nog onder de scanner… Maar aangezien het onmogelijk was om die nog op tijd in Nederland te krijgen, gebaarden we maar van niets. Uiteindelijk bleek dat er echt níemand naar die kaart vroeg. Niet bij het inchecken en ook niet bij de douane in Suriname. Een chanceke dus.

Na wat kriebels in de buik bij het landen, te wijten aan de plotse hoogteverschillen, maakten we een vlotte landing en stonden we aan de grond. We hadden België nu echt voor 3 maand achtergelaten, maar de Belgische regen duidelijk niet: we stapten uit het vliegtuig en het was aan het druppelen. Gelukkig geen echte regen. Ook maakten we kennis met de drukkende vochtige warmte die zo eigen is aan Suriname. Even wennen dus.
We gingen in de rij staan bij de douane en toen het onze beurt was keken ze even heel nors 10 keer van onze pasfoto naar ons. Mijn meneertje begon daarna vriendelijk een klapje te slaan en vroeg wat we hier kwamen doen. Silke’s meneertje was heel wat norser… Alleen maar vieze blikken!
We wisselden wat geld zodat we wat Surinaamse dollars (SRD)op zak hadden en wachtten op onze bagage. Oef, die was niet kwijtgeraakt! Nu nog onze chauffeur vinden. We liepen naar de uitgang en daar zagen we hem: iemand met een bordje waarop stond  “Mariet Dewild en Silk Wilhaert”. Onze eerste kennismaking met een Surinamer dus!

Het busritje naar ons huisje verliep vlotjes en ‘Styling’, onze chauffeur van dienst, liet ons al direct kennis maken van een typisch Surinaamse vrucht. Hij stopte langs de weg en kocht een hele tros. Hij toonde ons dan natuurlijk ook hoe je die vrucht moest opeten: eerst een poepje eraf bijten, en dan schillen met de tanden. Daarna konden we het vruchtvlees rond de pit eraf schrapen met onze tanden. Wel nog lekker, maar een beetje vervelend dat al die vruchtvezels tussen je tanden blijven zitten!
Styling vertelde nog verder over zijn familie : hij heeft een dochter van 11 jaar die 75 kg weegt !!! Ze doet wel aan aerobic en ze danst, maar blijkbaar tevergeefs.

Eenmaal aangekomen aan de Meursweg 105 maakten we kennis met John Krak en zijn vrouw Shirley, hun zoon Alberto en hun kleinzoon Asrano (ofzoiets). Naast hun huis hadden ze nog een klein huisje gebouwd waar wij in zouden wonen. Ons huisje is echt wel in orde.

Na een eerste kennismaking haalden ze de huurcontracten. Blijkbaar moesten we nu al betalen (in euro) voor de huur en de waarborg, maar hier werd niet over gecommuniceerd met ons, dus dat was niet echt een goede eerste kennismaking… We betaalden dan maar wat we hadden en zouden dan maandag in de stad geld gaan afhalen.
Daarna bracht John ons naar een supermarkt (wat ze hier trouwens echt superveel hebben, de Chinezen hebben hun best gedaan om Suriname te veroveren!) zodat we wat eten konden kopen voor de eerste dagen.

Na het eten kregen we een eerste klopje: veel te veel indrukken in één keer; we waren wat overrompeld en uitgeput van de lange reis. De cultuurshock deed toch wel wat zijn werk. Ook de communicatie is niet altijd even makkelijk: wij verstaan hen niet altijd als ze snel praten, en omgekeerd ook. Over het algemeen valt het wel mee, en het zal ook snel verbeteren.

We hadden dan toch nog 1 opkikkertje: we zagen onze eerste kleefkikker in onze badkamer! Echt nog leuke beestjes (vind ik toch), ze zijn redelijk klein (ca. 5 cm) en behuizen vochtige plekken.

We gingen dan maar slapen, want de volgende dag zouden we om 8.30u opgehaald worden om naar een stakeholdersmeeting te gaan i.v.m. drinkwatervoorziening in het district Para, waar wij ook wonen en ons onderzoek zullen doen. Het werd een nacht met veel slaaponderbrekingen, want wat bleek? Op amper 5 meter van onze slaapkamer was er een kippenhok met hanen en een kalkoen (die beesten maken nogal een lawaai!)= feest! En dat begon zo rond 5u ’s nachts, met een blaffende hond als cadeautje erbovenop.

We waren dus voor onze wekker ging al wakker en namen dan maar een verfrissende douche (we hebben geen warm water hier). We ontbeten en wachtten op Edwin Watson, die ons zou brengen naar de stakeholdersmeeting. Hij was meer dan een half uur te laat, dus Shirley besloot hem te bellen (“een afspraak is een afspraak, de tijd loopt wel door, hoor!”). Blijkbaar had hij ons ook al proberen te bereiken maar lukte dat niet. Maar gene stress, hij was op weg.

We woonden de meeting bij en bij het vragenmoment leerden we al snel dat de inwoners hier wel redelijk kritisch zijn (de aanwezigen dan toch). Ze waren bezorgd over de kwaliteit van hun drinkwater omdat er veel vervuilende industrieën zijn hier in Para, vooral dan Suralco (een goudwinningsbedrijf, dat kwik gebruikt om het goud te ontginnen).
Na de presentatie legden we nog wat contacten met mensen die ons misschien nog zouden kunnen helpen met ons onderzoek.

Omdat ik merk dat ik hier veel te uitgebreid aan het schrijven ben, zal ik het vanaf hier dan maar wat korter vertellen om jullie niet te vervelen natuurlijk.

Zaterdag toonde Shirley ons dan nog een gerecht en werkten we dan nog wat voor ons onderzoek (Asrano mocht niet binnen, want hij had hier geen zaken, toch?). Tegen de avond merkten we dat we al 2 kleefkikkertjes hadden!
Zondag gingen we eerst met John en Shirley naar de markt. Echt een grote markt, heel druk wel. Heel veel vissen en vlees die gestapeld op elkaar liggen. En erg veel vruchten en groenten!
Die dag kwam Natascha ook langs, onze stagebegeleidster. We maakten kennis en bespraken wat praktische dingen. Ook Fréderic, een Leuvense student kwam op bezoek. Hij nodigde ons uit om samen naar Liene te gaan, eveneens een Leuvense studente, omdat het haar verjaardag was.
We gingen dus naar Liene en het werd een gezellige avond: Liene en Fréderic verblijven allebei in een gastgezin. Liene haar gastgezin is echt super! Heel vriendelijk, sociaal en goedlachs. We kregen eten en cake en hadden vele gesprekken met de familie over onder andere de criminaliteit hier en ook over Winti, een soort geloof waarbij er rituelen uitgevoerd worden om goden te aanbidden. Ze vertelden ons hoe het in zijn werk ging en we besloten dat we dit zeker eens willen bijwonen als we er de kans toe krijgen! Een paar mensen laten zich bezielen en laten bezit van zich nemen door een god (denk ik). Daarna komen ze helemaal bezield en weg van de wereld terug naar de anderen en dansen ze samen rond een vuur en totem. Daarna verjagen ze de goden en als alles weer in orde is, gaan ze eten en drinken. We vertellen er wel meer over als we het eens meegemaakt hebben!
Op dag drie hadden we ondertussen ook al een pad in onze badkamer (onder het toilet) en in het totaal 4 kleefkikkers. Die dag maakten we ook kennis met onze eerste kakkerlak. Silke zei vrolijk: kijk Marit, zo een mooie kever! Waarop Shirley hem pardoes doodde… De kakkerlak was geen lang leven beschoren in ons huisje.

Maandag was de dag waarop de mieren ons huis probeerden te overmeesteren. Ze kwamen echt overal en het werd echt wel een beetje te veel van het goede… Shirley kwam ons dan bijstaan met een spray tegen ongedierte en insecten (waardoor we wel bijna vergast werden). Grappig ook: ze noemt Marit ‘MARS’ en Silke ‘die andere’. Onze namen zijn duidelijk te moeilijk ;-)

Maandag gingen we naar Paramaribo, daar spraken we in de namiddag met Fréderic af die daar zijn stage heeft een paar dagen in de week. We kochten er ook Surinaamse sim-kaarten  (nummer van Marit: 5977192896 en Silke: 5977192899) en een kaart van Para die we nodig hebben om ons onderzoek te kunnen uitvoeren. We gingen samen met Fréderic naar de ADEK, de Surinaamse universiteit in Paramaribo. Daar gingen we naar de bibliotheek om wat naslagwerk te doen. We vonden al enkele interessante boeken die ons op weg kunnen helpen.

Tegen 19u namen we dan de bus terug naar het centrum. Daar zochten we nog naar een bus naar huis, maar het bleek dat er bijna geen bussen meer reden… Na nog wat gezoek vonden we dan toch nog een bus die niet tot helemaal ons huis reed, maar wel dicht genoeg om ons dan te laten ophalen door John.

Dinsdag maakten we kennis met onze tweede kakkerlak, deze keer in de badkamer.

Nog een leuk weetje: Silke heeft 27 muggenbeten op haar benen alleen al en Marit heeft er een stuk of 20. De muggenspray doet duidelijk zijn werk niet zo goed… En de jeuk is soms echt ondraaglijk!

Verder nog een verzoekje voor de thuisblijfschrijvers: willen jullie, als jullie schrijven, jullie brief zeker kopiëren, voor het geval hij verloren gaat?