Feest! Volgens Ilse (en haar schoonzus) zitten er 3 sika’s in mijn voet.. Voor diegenen die niet alles even goed hebben kunnen volgen: sika’s zijn zandvlooien en dus parasieten, die voorkomen in gebieden met een tropisch klimaat. De vlooien zelf zijn slechts 1mm groot, maar ze graven zich in in de huid van de mens en leggen daar eitjes. Toen ik het hoorde, sloeg de schrik me letterlijk om het hart: we hadden het de vorige keer een beetje opgezocht, en de eitjes weghalen schijnt een zeer pijnlijk iets te zijn.
Toen Ilse’s schoonzus zei: “wacht, ik bel m’n dochter even om het weg te halen”.. PANIEK! Ik heb 2 beten aan mijn voetzool (zou dus volgens mij extra pijnlijk zijn), en 1 aan de onderkant van m’n teen. Die aan m’n voetzool zien er volgens Marit en mij gewone muggenbeten uit, dus daar maak ik me ondertussen niet echt veel zorgen meer over, maar die aan m’n teen is ondertussen hopelijk verwijderd.
Gisteren zijn we bij Natascha thuis geweest: met de taxi, want Liene en Fréderic moesten anders met z’n tweetjes de volledige rit betalen (wat zijn we toch genereus!). Het huis was echt zoals in onze wildste dromen: temidden van een mooi stuk natuur, volledig in hout gebouwd, met een ecotoilet, een zotte keuken,… En superlekker eten! We aten voor het eerst (een schande, eigenlijk) roti, maar dan zonder vulling. Samen met pampoen (nee, geen typefout!), massala- eieren en nog wat groenten, mm mm mm!
Het was een gezellige middag samen met de 4 anderen, maar natuurlijk werd er ook over ons onderzoek gesproken. We hebben het gevoel dat we wel op de goeie weg zitten, maar maakten ons een beetje zorgen over het nut ervan: vele onderzoeken liggen hier gewoon in de kast en het lijkt ons dat er niets mee wordt gedaan, maar Natascha legde uit dat we geen ‘project’ uitvoeren, maar een belangrijk deel uitmaken van een ‘proces’. We zijn ondertussen een beetje gerustgesteld ;-)
Deze ochtend hadden we een (lang) gesprek met meneer Stanley Dover, van LVV (Landbouw, Veeteelt en Visserij), o.a. over compostthee. Het schijnt zotte dingen te doen met planten, bomen en gewassen. Verder spraken we uiteraard over de landbouw en veeteelt hier in het district Para. Omdat we om 11u al naar de stad moesten vertrekken voor onze afspraak met mevrouw Carsters, hebben we besloten om ons gesprek vrijdag verder te zetten.
Met onze toch-nog-steeds-niet-zo-goed-werkende bromfiets in het achterhoofd, namen we in Lelydorp de bus naar Paramaribo. Toen we aankwamen bij het Diakonessenhuis (ziekenhuis), zei mevrouw Carsters dat ze geen tijd had om ons zelf naar majoor Krak te brengen, dus dat ze een chauffeur geregeld had. Groot was de verrassing toen het om een ambulance bleek te gaan!
Toen we bij de kazerne aankwamen, werden we naar de majoor begeleid door een soldaat in uniform en met geweer. Grappige taferelen toen een soldaat ons vroeg of hij ons wat water kon brengen, en toen majoor Krak gebiedend zei: “ik wil meer vragen!”
Ons beeld over verkavelingsproject Hanover is door hem niet echt veel scherper gesteld, dus we zullen toch echt eens ter plaatse moeten gaan kijken..
Morgen gaan we opnieuw naar de stad: we gaan naar het hoofdkantoor van LVV en naar de Dienst Waterkering, voor gegevens over de Surinamerivier.
Woensdag was het zover: we vertrokken met onze brom voor 2 daagjes naar de inheemse dorpen Redi Doti en Cassipora te gaan voor ons onderzoek. We hadden al telefonisch contact gehad met het hoofd van de vrouwenbeweging (mevrouw Corrie) en konden bij haar slapen. Dinsdag nog even naar het tankstation om benzine in te slaan en daar kregen we een straathond al blaffend en de tanden tonend achter ons aan. Redelijk eng, maar gelukkig heeft hij uiteindelijk niets gedaan… Het enigste wat we konden doen was wat gas bijgeven zeker?! Gepakt en gezakt gingen we woensdagochtend na een nachtje felle regen richting Redi Doti. Het eerste stuk ging heel vlotjes want er was asfalt, maar vanaf de afslag naar Powakka (die we overigens eerst misten waardoor we bijna in Brokopondo zaten) was de weg al heel wat minder. Het werd een heuse uitdaging om de duizenden putten te ontwijken om onszelf en onze brom te sparen. Zoals jullie ook kunnen zien aan de foto, waren sommige putten/plassen niet te ontwijken: zo breed als de weg (al dan niet breder), en eigenlijk nog redelijk diep ook. Enigste oplossing: beentjes in de lucht en gas geven! (maar ook niet té veel gas natuurlijk). Na de slopende rit door Powakka kwamen we aan bij de Surinamerivier. Daar moesten we wachten tot de veerboot ons kwam halen om naar de overkant te gaan. Er is wel een brug, maar halverwege is er een deel ingestort dus deze brug wil je liever niet gebruiken... We genoten volop van het uitzicht over de Surinamerivier en van de natuur om ons heen. Het leek wel alsof we midden in een documentaire terecht waren gekomen!
Eenmaal aangekomen aan de andere kant, kropen we onze brom weer op en passeerden we Pierre Kondre en kwamen we niet veel later aan op onze voorlopige eindbestemming: Redi Doti. Gelukkig was de weg dat laatste stuk al heel wat beter zodat het rijden wat vlotter ging.
Aangekomen in Redi Doti gingen we op zoek naar Corrie. We hadden afgesproken dat we haar gingen bellen als we aangekomen waren, maar aangezien we geen bereik hadden met onze Digicel-simkaart, zat er niets anders op dan rond te vragen en haar zelf te zoeken. Een vruchtbare zoektocht, want al snel vonden we het huisje waar we gingen overnachten.
We maakten kennis met enkele inwoners en basja’s (deze hebben de ‘leiding’ over het dorp als de kapitein niet aanwezig is) en fristen ons even op na de lastige reis. We kregen te horen dat Redi Doti die dag al bezoek kreeg van een andere organisatie, dus dat we de mensen beter pas donderdag konden interviewen voor ons onderzoek. Dan besloten we maar om naar Cassipora en Blaka Watra (een recreatieoord) te gaan en daar ons onderzoek te beginnen. Een klein half uurtje later kwamen we met onze brom toe in Cassipora: een gezellig mooi dorpje met een 15-tal huishoudens. Na wat rondvragen bleek de kapitein niet aanwezig te zijn, maar konden we wel terecht bij basja Orassie. Hij en zijn vrouw waren echt enorm vriendelijk en belden al rond om mensen te vragen ofdat we bij hen langs konden gaan voor ons onderzoek. De inwoners van Cassipora waren echt enorm vriendelijk!
Na de interviews schuilden we nog even bij het gezin van Orassie tegen de regen. Het is namelijk te gevaarlijk om in de regen met de brom te rijden want de wegen zijn dan veel te glad. Een gezellige familie en leuke mensen om mee te praten! Ze toonden ons ook nog de bron waar ze vroeger water haalden (nu beschikken bijna alle huishoudens over een eigen waterpomp, een put van 13m diep) en het zwembadje dat ze zelf aangelegd hadden midden in het bos. We werden stil van de prachtige omgeving.
Toen het gestopt was met regenen werd het tijd om te vertrekken naar Blaka Watra. Orassie wist een binnenwegje dat veel korter was en reed ons voor met de brom. Halverwege het wegje werd het moeilijk om te rijden (heel veel plassen en drassige ondergrond) en lieten we de brom achter en gingen te voet verder. Omdat het zoveel geregend had stond het water in Blaka Watra heel hoog. Al snel moesten we dus onze schoenen/sandalen uit doen om naar het centrale huisje in het middel van het terrein te geraken. Een werknemer van daar ging onze brom halen en reed door het water zodat we vlotjes de juiste weg op konden als we terug naar Redi Doti gingen. We praatten met de werknemers en onderzochten of de toestand sinds 2007 veranderd was. Helaas was dat niet het geval, ookal probeerden ze ons wijs te maken van wel. (“jaja, de septic tanks zijn allebei vervangen, nu zijn het 2 rechthoekige tanks”, terwijl we bij de ene sanitaire blok duidelijk een cilindrische septic tank zagen). Alles een beetje met een korrel zout nemen dus!
Na wat rare geluiden uit onze brom en een werknemer die er wat mee prutste zodat hij weer vlotjes reed, konden we weer op weg naar Redi Doti.
In Redi Doti hingen we samen met Corrie de hangmatten met bijhorend muskietennet op waarin we gingen slapen en wandelden nog even naar de ‘waterkant’ (de Surinamerivier). Wederom werden we beiden stil van het adembenemende uitzicht. Gewoonweg zitten en genieten! Ik kon wel blijven kijken, zo een uitzicht zou ik echt nooit beu worden. Maar jammer genoeg werd het al snel donker dus moesten we terug naar Corrie’s huis. We beloofden onszelf om de volgende dag terug te komen als de zon zou schijnen (en ook als de zon niet zou schijnen).
Onze nacht in de hangmat was een nacht van veel wakker worden, maar we hebben beiden wel goed geslapen! Enkel hadden we als natuurlijke wekker deze keer geen kalkoen zoals thuis, maar wel boseenden! Jaja, boseenden… klinkt raar, maar ze bestaan! En het lawaai dat ze maken, onvoorstelbaar luid! Gelukkig was buiten de boseenden het dorp heel erg stil en vredig.
De ochtend kwam en we stonden op om te ontbijten en te beginnen aan onze interviews. Hier in Redi Doti ging het iets minder vlot om bereidwillige mensen te vinden, maar uiteindelijk trokken we ons plan. Op de terugweg nog even langs Jodensavanne waar we nog 2 inwoners van Redi Doti konden interviewen en de restanten van een synagoge en joodse begraafplaats zagen. In Jodensavanne maakten we ook kennis met het eerste aapje dat we als huisdier zagen. Best wel zielig, zo een schattig aapje aan een touwtje!
De terugweg naar huis ging vlotjes. De veerboot op, de putten ontwijken, door de reusachtige plassen rijden en dan het asfalt weer op. De zon scheen fel en we hadden geluk gehad met het weer. Totdat we opeens, uit het niets, 50 meter voor ons de regen op ons af zagen komen. Het moment dat je de regen dichterbij ziet komen en het gevoel dat dat met zich mee brengt in die omgeving is echt onbeschrijfelijk. Jammer genoeg was het echte stortregen, en waren we in nog geen halve minuut helemaal doorweekt. Even schuilen dan maar, want in die regen zie je toch geen meter voor je uit op de brom.
Vrijdag hadden we dan weer een pechdagje: we wouden naar het districtscommissariaat gaan met de brom om wat informatie op te halen, toen onze brom niet meer wou meewerken. Hij startte af en toe wel, maar als we hem in eerste versnelling legden viel hij al heel snel weer stil. Dan maar terug naar huis en daar wat werken. Veel keus hadden we niet…
Gelukkig dat onze brom het niet begeven heeft in Carolina, anders zaten we wel met een klein probleempje, in the middle of nowhere… Een chanceke bij een malchanceke dus!
’s Avonds gingen we naar Paramaribo, waar we afgesproken hadden met nog allemaal andere Belgische studenten. 10 Belgen bij elkaar, het was een gezellige avond!
Na een korte nachtrust gingen we met de bus huiswaarts en daar leerde Alberto ons Bakabana’s maken. Dat zijn bananen met een deegje rond, gefrituurd in de pan. Echt wel lekker!
Morgen zijn we uitgenodigd om bij Natascha te gaan, onze stagebegeleidster. Ze heeft een volledig ecologisch gebouwd huis, dus we zijn zeer nieuwsgierig! Ik ben er nu al van overtuigd dat ik jaloers ga zijn op haar huis…
Vandaag iets minder ‘zonnige groetjes’ vanuit Suriname: deze nacht en voormiddag heeft het de ganse tijd geregend: verschillende delen van Suriname hebben last van wateroverlast (in Paramaribo staat het water op sommige plaatsen tot kniehoogte), maar Para ligt redelijk hoog dus wij zijn gelukkig gespaard gebleven.
Zaterdag zijn we naar het verjaardagsfeestje in Commewijne geweest: we waren echt lang onderweg, en naarmate we verder gingen, werden de wegen slechter en slechter: heel erg hobbelig en dus helemaal door elkaar geschud (of op z’n Sarah’s: geschut) kwamen we dan aan op het feest. Natuurlijk niet zonder de gebruikelijke eetstop.. Een klein ‘probleempje’ wel: op het feest bleek ook nog een overvloed aan eten te zijn! Naar het einde toe, werden we zelfs verplicht om een djogo (Parbo biri, dat n’a biri) te drinken, want ‘alle bakra’s drinken bier’.
In het terugkeren gingen we nog iets verderop op de brug naar de rivier kijken: een tweede sprakeloos momentje diende zich aan.
Verdere hoogtepunten van de dag: Shirley die Asrando de hele dag door liep te plagen: ‘je bent een varken’, ‘hij kan niet goed lopen want hij eet teveel’, ‘hij is lui’, ‘zie je hoeveel hij eet’, ‘je moet hier niet zitten, ga bij de mannen’ en dieons heel enthousiast probeerde te maken voor maandag: ‘we gaan hele sexy (met nadruk) kleren voor je kopen!’.
’s Avonds heb ik ontdekt dat 4AD toch echt wel dé redder in nood is: de oordegelijke oordopjes hebben mijn nachtrust gered.
Zondag hielpen we een beetje mee met de watermeloenenoogst: een klein uur en veel gepuf later waren we terug in ons huisje. John vertelde ons dat hij met de opbrengst van de oogst van de watermeloenen alleen de 2 huizen hier voorin had gebouwd, én zijn auto had gekocht!
Gisterochtend dan, moesten we heel vroeg uit ons bed om mee met John naar Leliedorp te gaan. Na een kwartier wachten aan het postkantoor, en nog eens een kwartier wachten aan het loket, ontvingen we de post: mijn eerste briefje! Shirley had dan wel meerdere malen herhaald dat de post hier zeker aan huis werd gebracht, maar bij navraag bij Natascha bleek het toch niet altijd even vlot te verlopen: waarschijnlijk werken de postbodes enkel als 1. Het niet te warm is en 2. Ze ook nog eens veel goesting hebben ;-)
Om 11u hadden we een afspraak bij het NIMOS: interessante dingen rond het wetgevend kader, dat we bij deze toch kunnen afsluiten. We (z)aten aan de Waterkant (mooi uitzichtje en coole foto aan het deels door Marit vernielde I (l) SU- kunstwerk ;-)) en maakten kennis met Michael, een ongeveer 40- jarige Nederlandse kunstenaar die een onderzoek komt doen naar kunst en/in cultuur (iets voor jullie, Marjan en Chiel?). Na nog een bezoek aan het Diakonessenhuis, waar we een afspraak hadden met mevrouw Carsters van het verkavelingsproject in Hanover), gingen we terug de stad in waar we afgesproken hadden met Shirley: tijd voor de ssssexy kleren dus en zoals gewoonlijk liepen we al gecommandeerd wordend door de stad, om uiteindelijk allebei wel een mooi stuk stof te kopen!
’s Avonds waren we allebei stikkapot na de lange dag en we vielen beiden als een blok in slaap..
Deze ochtend was het weer vroeg dag (al was het toch iets minder vroeg dan maandag): we zouden een hele dag meelopen met de dienst Milieu en Gezondheid. Maar… het viel letterlijk en figuurlijk een beetje in het water. Na ongeveer een uurtje gewacht te hebben, begroette mevrouw Piqué ons opgewekt met een ‘goeiemorgen schatjes’.We hadden direct een goed gevoel, maar dat mocht niet lang blijven: al snel bleek dat de DC geen toestemming had gegeven om ons mee op sleeptouw te nemen. Zelfs na heel wat onderhandelingspogingen met de districtssecretaris, mochten we nog altijd niet met haar mee. Tweede ‘probleem’: toen we vorige week officieel voorgesteld werden aan de DC, beloofde hij ons een brief waarin stond dat we ondersteund worden door het DC en met de vraag om medewerking door bedrijven, bewoners,… Vandaag bleek deze schriftelijke toestemming nog altijd niet in orde te zijn en mevr. Piqué beloofde om het voor ons te regelen. De DC had het echter heel druk, of zo leek het toch... We moesten maar liefst 2uur wachten op deze brief.
Ons geduld werd serieus op de proef gesteld, en we zijn er ondertussen van overtuigd dat de wereldrecordhouders patience (het kaartspelletje dus) hier in Para wonen!
We kregen dan uiteindelijk ook nog eventjes de BO van ressort Noord te spreken (‘jullie hebben wel heel veel geduld, hoor’): hij had ons eerst proberen af te wimpelen met een droog ‘ik kan jullie te woord staan als ik tegen dan nog niet beschonken ben’.
Na deze update moeten we nu dringend onze brommer gaan voltanken: morgen gaan Marit en ik naar ressort Carolina waar we voor het eerst inheemse dorpen zullen bezoeken en dus officieel van start zullen gaan met onze interviews! Morgenavond blijven we overnachten in het vrouwenhuis, onze eerste nacht in de hangmat!
De volgende keer dat jullie ons horen, zijn we dus alweer een avontuurtje rijker ;-)
Week 2 is voorbij en we komen tot het besef dat de 3 maanden voorbij gaan zijn voordat we het beseffen. Nu we eindelijk onze bromfiets hebben (wat een avontuur!) zijn we eindelijk mobiel en kunnen we ons verplaatsen naar waar we willen.
Het was een hele opgave om aan onze bromfiets te geraken! Eerst gingen we vrijdag 11 maart naar de enigste bromfietswinkel in Paramaribo en Para waar ze tweedehands brommers verkopen. Daar kregen we te horen dat er maandag 2 brommers klaar gingen zijn (1 voor de Leuvenaars en 1 voor ons). Maandag gingen we vol goede moed terug naar de stad om onze brommers op te gaan halen. Maar tevergeefs: we kregen te horen dat de brommer van de jongens pert total was gereden en dat de onze nog niet klaar was. Maar dinsdag zou de onze zeker klaar zijn, en zouden we ermee naar huis kunnen rijden. Dinsdag gingen we dus terug naar de stad, deze keer enkel Guillaume en ik (Marit) omdat het nutteloos is om met 4 om 1 brommer te gaan. Guillaume ging mee omdat wij het niet zagen zitten om helemaal naar Para te rijden als eerste brom-avontuur. We wouden liever eerst wat op de kleine wegjes oefenen. Eenmaal in de stad aangekomen bleek inderdaad dat onze brom klaar was. Eveneens beloofden ze dat ze woensdag nog een brom zouden hebben voor de jongens. Maar na even oefenen en nog wat onderhandelen en checken, kwam er nog een probleempje boven water: onze brom was nog niet gekeurd en verzekerd. We onderhandelden nog wat en konden regelen dat ze dat in orde gingen maken tegen de volgende dag (woensdag). Al 2 volle dagen verloren dus met een brom te zoeken/kopen/onderhandelen, want het kost veel tijd om naar de stad te gaan: een half uur stappen naar de weg waar de bus langs rijdt en dan nog een uur op de bus.
Woensdag besloten we om geld mee te geven aan de Leuvenaars en hen achter de brommers te laten gaan. Na enkele telefoontjes komen we te weten dat het weer lastig onderhandelen is: de brommers waren nog niet klaar en er moest nog aan gesleuteld worden. Na ongeveer 7uur gewacht te hebben konden de jongens eindelijk de bromfietsen mee naar huis krijgen.
Donderdag was The Day: eerst gingen we naar de DC (districtscommissaris) om officieel voorgesteld te worden en toestemming voor ons onderzoek te krijgen. Daarna gingen we onze brom gaan halen bij de jongens en hadden we onze eerste rij-ervaring met een brom met versnellingen! En al zeggen we het zelf, we waren er verbazingwekkend snel mee weg! Bij mij (Marit) zal dat waarschijnlijk wel een beetje in de familie zitten, bij Silke lijkt het wel een talentje te zijn. Na een beetje apart te oefenen kropen we met 2 op de brom, en vlotjes reden we rond in Onverwacht. Echt wel gezellig in het mooie weer.
’s Avonds gingen we naar een soort cafeetje om een biertje te drinken met de jongens van Leuven om hen te bedanken dat ze onze brom veilig thuis brachten. Parbo Bier is best wel lekker!
Gisteren hadden we onze eerste kennismaking met de Surinaamse rum: borgoe. Met een glaasje en een muziekje in de hangmat liggen en gewoonweg genieten! Heerlijk om hier in het verre Zuid-Amerika te vertoeven.
Straks gaan we naar een verjaardagsfeest, benieuwd wat dat zal geven!
jullie toch allemaal iets laten weten..
We hebben rustige dagen achter de rug: bezoek van Inez Adriaenssen (stafmedewerker Hogeschool Gent, een lieve madam!), bezoek aan de stad (we hebben een brommer gevonden!!), veel gewerkt al voor school (rapporten doornemen, informatie verwerken,...), we zijn ondertussen alletwee ook al wat ziekjes geweest: grieperig, maar gelukkig was het na 1 dag al weer veel beter! Acclimatisatie, of hoe noemen ze dat?
Trouwens, de zon, die hebben we hier nog altijd niet veel gezien. Regen daarentegen, des te meer! Normaal is het nu nog tot eind april ongeveer kleine droge tijd, maar daar heeft de klimaatopwarming een stokje voor gestoken.
Voorlopig valt alles hier wat stil dus, en dat brengt opkomende frustraties met zich mee: we zitten hier vast en kunnen niets doen. We willen graag zo snel mogelijk aan ons onderzoek beginnen, maar omdat we ons nog niet kunnen verplaatsen, en de toestemming van de DC (districtscommissaris) nodig hebben, kunnen we er nog niet echt invliegen.
De andere 4 Belgische studenten (uit Leuven) zitten veel dichter bij elkaar (in Onverwacht), maar wij zitten toch op een groot uur flink stappen van hen, en redelijk afgelegen, in Onverdacht.
Maar... daar komt hopelijk vanaf morgen verandering in: we mogen onze bromfiets gaan ophalen in Paramaribo! En daar begint ons grote avontuur: we hebben allebei nog nooit op een brommer gereden, en naar 't schijnt is het nog moeilijk om met 2 op één brommer te rijden.
Gelukkig helpen de Leuvense jongens ons de stad uit, en dan kunnen we hier op ons gemak oefenen.
Gisteren zijn we met de andere 4 Belgen uit Para uitgeweest, naar de ZSA ZSA ZSU. Klinkt exotisch en misschien een tikkeltje Surinaams (dat is toch wat we verwacht hadden), maar we hebben ons mispakt: een gewone discotheek zoals je er evengoed in Frankrijk en Spanje vindt. Dik tegen mijn principes, maar achteraf gezien viel 't wel nog mee..
Vanmorgen ook eventjes paniek (bij mij toch): mijn teen zat helemaal opgezwollen en ik had een wondje. We dachten eerst aan sika (een soort zandvlooi, en we dachten al eerder dat hier vlooien zaten): een beestje dat je prikt en vervolgens eitjes legt onder je huid. Volgens Shirley is het (gelukkig) dat niet. Wat het dan wel is, weten we niet.. Alleen maar hopen dat het snel voorbij is ;-)
Om af te sluiten nog een hitje:
http://www.youtube.com/watch?v=bzBfGSTCwX4&playnext=1&list=PLAF8042B699A19BCC (hoop dat het werkt want heb het niet kunnen checken)
donderdag 10 maart 2011
Dagdaag
De eerste fotootjes, wat een miserie om up te loaden ;-)
Marit wou ook nog even ons adres vermelden:
Meursweg 105
Onverdacht
District Para
Suriname
En voor de mensen die ons wilden smsen maar geen antwoord kregen of bij wie het niet lukte.. We hebben nu een tweede nummer:
5978831858.
Eindelijk is het ons gelukt om even op internet te gaan!
We zijn hier goed aangekomen, de vliegreis was op het gemak: vooral veel geslapen en filmpjes gekeken op een mini schermpje. De teleurstelling dat we geen Harry Potter konden kijken was groot, maar we zochten ons entertainment dan maar in tekenfilms en andere onzin. Veel inhoud hadden we toch niet mee, want we vielen gemiddeld na 20 minuten al in slaap, te danken aan onze korte nachtrust (bij sommigen is dat niet te wijten aan korte nachtrust, maar is dat gewoon algemeen de regel).
Het eerste paniekmomentje (en eigenlijk het enige tot nu toe) was er al op de luchthaven in Schiphol: ik (Marit) merkte bij het inchecken van onze bagage dat ik mijn inentingskaart van gele koorts vergeten was… Ze hadden ons hier in België wijsgemaakt dat deze inentingskaart verplicht was en dat je anders misschien het land niet binnen kon, dus ik was wel even ongerust (vraag maar aan Silke). Een telefoontje naar de mama was eerst tevergeefs want die was natuurlijk in een diepe slaap, gezien het onmenselijk vroege uur. We checkten dan maar in; veel konden we er toch niet meer aan doen. Na een warme chocomelk belde de mama terug: een klassieker: mijn inentingskaart lag nog onder de scanner… Maar aangezien het onmogelijk was om die nog op tijd in Nederland te krijgen, gebaarden we maar van niets. Uiteindelijk bleek dat er echt níemand naar die kaart vroeg. Niet bij het inchecken en ook niet bij de douane in Suriname. Een chanceke dus.
Na wat kriebels in de buik bij het landen, te wijten aan de plotse hoogteverschillen, maakten we een vlotte landing en stonden we aan de grond. We hadden België nu echt voor 3 maand achtergelaten, maar de Belgische regen duidelijk niet: we stapten uit het vliegtuig en het was aan het druppelen. Gelukkig geen echte regen. Ook maakten we kennis met de drukkende vochtige warmte die zo eigen is aan Suriname. Even wennen dus.
We gingen in de rij staan bij de douane en toen het onze beurt was keken ze even heel nors 10 keer van onze pasfoto naar ons. Mijn meneertje begon daarna vriendelijk een klapje te slaan en vroeg wat we hier kwamen doen. Silke’s meneertje was heel wat norser… Alleen maar vieze blikken!
We wisselden wat geld zodat we wat Surinaamse dollars (SRD)op zak hadden en wachtten op onze bagage. Oef, die was niet kwijtgeraakt! Nu nog onze chauffeur vinden. We liepen naar de uitgang en daar zagen we hem: iemand met een bordje waarop stond “Mariet Dewild en Silk Wilhaert”. Onze eerste kennismaking met een Surinamer dus!
Het busritje naar ons huisje verliep vlotjes en ‘Styling’, onze chauffeur van dienst, liet ons al direct kennis maken van een typisch Surinaamse vrucht. Hij stopte langs de weg en kocht een hele tros. Hij toonde ons dan natuurlijk ook hoe je die vrucht moest opeten: eerst een poepje eraf bijten, en dan schillen met de tanden. Daarna konden we het vruchtvlees rond de pit eraf schrapen met onze tanden. Wel nog lekker, maar een beetje vervelend dat al die vruchtvezels tussen je tanden blijven zitten!
Styling vertelde nog verder over zijn familie : hij heeft een dochter van 11 jaar die 75 kg weegt !!! Ze doet wel aan aerobic en ze danst, maar blijkbaar tevergeefs.
Eenmaal aangekomen aan de Meursweg 105 maakten we kennis met John Krak en zijn vrouw Shirley, hun zoon Alberto en hun kleinzoon Asrano (ofzoiets). Naast hun huis hadden ze nog een klein huisje gebouwd waar wij in zouden wonen. Ons huisje is echt wel in orde.
Na een eerste kennismaking haalden ze de huurcontracten. Blijkbaar moesten we nu al betalen (in euro) voor de huur en de waarborg, maar hier werd niet over gecommuniceerd met ons, dus dat was niet echt een goede eerste kennismaking… We betaalden dan maar wat we hadden en zouden dan maandag in de stad geld gaan afhalen.
Daarna bracht John ons naar een supermarkt (wat ze hier trouwens echt superveel hebben, de Chinezen hebben hun best gedaan om Suriname te veroveren!) zodat we wat eten konden kopen voor de eerste dagen.
Na het eten kregen we een eerste klopje: veel te veel indrukken in één keer; we waren wat overrompeld en uitgeput van de lange reis. De cultuurshock deed toch wel wat zijn werk. Ook de communicatie is niet altijd even makkelijk: wij verstaan hen niet altijd als ze snel praten, en omgekeerd ook. Over het algemeen valt het wel mee, en het zal ook snel verbeteren.
We hadden dan toch nog 1 opkikkertje: we zagen onze eerste kleefkikker in onze badkamer! Echt nog leuke beestjes (vind ik toch), ze zijn redelijk klein (ca. 5 cm) en behuizen vochtige plekken.
We gingen dan maar slapen, want de volgende dag zouden we om 8.30u opgehaald worden om naar een stakeholdersmeeting te gaan i.v.m. drinkwatervoorziening in het district Para, waar wij ook wonen en ons onderzoek zullen doen. Het werd een nacht met veel slaaponderbrekingen, want wat bleek? Op amper 5 meter van onze slaapkamer was er een kippenhok met hanen en een kalkoen (die beesten maken nogal een lawaai!)= feest! En dat begon zo rond 5u ’s nachts, met een blaffende hond als cadeautje erbovenop.
We waren dus voor onze wekker ging al wakker en namen dan maar een verfrissende douche (we hebben geen warm water hier). We ontbeten en wachtten op Edwin Watson, die ons zou brengen naar de stakeholdersmeeting. Hij was meer dan een half uur te laat, dus Shirley besloot hem te bellen (“een afspraak is een afspraak, de tijd loopt wel door, hoor!”). Blijkbaar had hij ons ook al proberen te bereiken maar lukte dat niet. Maar gene stress, hij was op weg.
We woonden de meeting bij en bij het vragenmoment leerden we al snel dat de inwoners hier wel redelijk kritisch zijn (de aanwezigen dan toch). Ze waren bezorgd over de kwaliteit van hun drinkwater omdat er veel vervuilende industrieën zijn hier in Para, vooral dan Suralco (een goudwinningsbedrijf, dat kwik gebruikt om het goud te ontginnen).
Na de presentatie legden we nog wat contacten met mensen die ons misschien nog zouden kunnen helpen met ons onderzoek.
Omdat ik merk dat ik hier veel te uitgebreid aan het schrijven ben, zal ik het vanaf hier dan maar wat korter vertellen om jullie niet te vervelen natuurlijk.
Zaterdag toonde Shirley ons dan nog een gerecht en werkten we dan nog wat voor ons onderzoek (Asrano mocht niet binnen, want hij had hier geen zaken, toch?). Tegen de avond merkten we dat we al 2 kleefkikkertjes hadden!
Zondag gingen we eerst met John en Shirley naar de markt. Echt een grote markt, heel druk wel. Heel veel vissen en vlees die gestapeld op elkaar liggen. En erg veel vruchten en groenten!
Die dag kwam Natascha ook langs, onze stagebegeleidster. We maakten kennis en bespraken wat praktische dingen. Ook Fréderic, een Leuvense student kwam op bezoek. Hij nodigde ons uit om samen naar Liene te gaan, eveneens een Leuvense studente, omdat het haar verjaardag was.
We gingen dus naar Liene en het werd een gezellige avond: Liene en Fréderic verblijven allebei in een gastgezin. Liene haar gastgezin is echt super! Heel vriendelijk, sociaal en goedlachs. We kregen eten en cake en hadden vele gesprekken met de familie over onder andere de criminaliteit hier en ook over Winti, een soort geloof waarbij er rituelen uitgevoerd worden om goden te aanbidden. Ze vertelden ons hoe het in zijn werk ging en we besloten dat we dit zeker eens willen bijwonen als we er de kans toe krijgen! Een paar mensen laten zich bezielen en laten bezit van zich nemen door een god (denk ik). Daarna komen ze helemaal bezield en weg van de wereld terug naar de anderen en dansen ze samen rond een vuur en totem. Daarna verjagen ze de goden en als alles weer in orde is, gaan ze eten en drinken. We vertellen er wel meer over als we het eens meegemaakt hebben!
Op dag drie hadden we ondertussen ook al een pad in onze badkamer (onder het toilet) en in het totaal 4 kleefkikkers. Die dag maakten we ook kennis met onze eerste kakkerlak. Silke zei vrolijk: kijk Marit, zo een mooie kever! Waarop Shirley hem pardoes doodde… De kakkerlak was geen lang leven beschoren in ons huisje.
Maandag was de dag waarop de mieren ons huis probeerden te overmeesteren. Ze kwamen echt overal en het werd echt wel een beetje te veel van het goede… Shirley kwam ons dan bijstaan met een spray tegen ongedierte en insecten (waardoor we wel bijna vergast werden). Grappig ook: ze noemt Marit ‘MARS’ en Silke ‘die andere’. Onze namen zijn duidelijk te moeilijk ;-)
Maandag gingen we naar Paramaribo, daar spraken we in de namiddag met Fréderic af die daar zijn stage heeft een paar dagen in de week. We kochten er ook Surinaamse sim-kaarten (nummer van Marit: 5977192896 en Silke: 5977192899) en een kaart van Para die we nodig hebben om ons onderzoek te kunnen uitvoeren. We gingen samen met Fréderic naar de ADEK, de Surinaamse universiteit in Paramaribo. Daar gingen we naar de bibliotheek om wat naslagwerk te doen. We vonden al enkele interessante boeken die ons op weg kunnen helpen.
Tegen 19u namen we dan de bus terug naar het centrum. Daar zochten we nog naar een bus naar huis, maar het bleek dat er bijna geen bussen meer reden… Na nog wat gezoek vonden we dan toch nog een bus die niet tot helemaal ons huis reed, maar wel dicht genoeg om ons dan te laten ophalen door John.
Dinsdag maakten we kennis met onze tweede kakkerlak, deze keer in de badkamer.
Nog een leuk weetje: Silke heeft 27 muggenbeten op haar benen alleen al en Marit heeft er een stuk of 20. De muggenspray doet duidelijk zijn werk niet zo goed… En de jeuk is soms echt ondraaglijk!
Verder nog een verzoekje voor de thuisblijfschrijvers: willen jullie, als jullie schrijven, jullie brief zeker kopiëren, voor het geval hij verloren gaat?
De titel van dit bericht beschrijft perfect hoe ik (en ik denk dat ik ook wel voor Marit kan spreken) mij voel.
KRIEBELS. Stress ook, een beetje dan toch, maar vooral vol verlangen naar ons grote avontuur.
Morgen vertrekken we om 3u vanuit het verre West-Vlaanderen (dat lijkt zo in de ogen van Oost- Vlamingen, een totáál andere wereld), op weg naar Schiphol, onderweg nog iemand oppikken die toch wel heeeeeel erg essentieel is voor dit verhaal.
Samen zullen we morgen om 10.20u aan boord stappen van een erg milieuonvriendelijke reus die ons, al vliegpoolend, naar onze bestemming zal brengen: Suriname!
2 kleine meisjes, met grote rugzakken. Veel bagage, die nu hoofdzakelijk bestaat uit materiële zaken, en die hopelijk, wanneer we terugkomen, zal aangevuld zijn met ontelbaar veel herinneringen, ervaringen, en hopelijk een goed uitgewerkte bachelorproef ;-)
Even ter info voor de niet- milieuvrienden: onze opdracht bestaat uit: Onderzoek naar de waterkwaliteit in Para: inventarisatie van de vervuilingsbronnen en mogelijke preventiemaatregelen: - inventarisatie van de lozingen in de waterlopen - potentiële vervuiling van grondwater door industriële en agrarische activiteiten, inschatting van de impact van de vervuiling - uitwerken van voorstellen tot preventie en remediëring - uitwerken van de wijze van sensibiliseren van de betrokken partijen - een uitgewerkt sensibiliseringsinitiatief.
Via deze blog kunnen jullie al onze avonturen van dichtbij volgen, en ook zelf een berichtje voor ons achterlaten (doen!).
Ik zal het stilaan hier bij laten, voor het eerste berichtje ;-)
Tijd voor nog meer afscheid, van de leukste vriendjes van de hele wereld, en de allerliefste familie...
