Patience- kampioenen!

Liefste bloggers,

Vandaag iets minder ‘zonnige groetjes’ vanuit Suriname: deze nacht en voormiddag heeft het de ganse tijd geregend: verschillende delen van Suriname hebben last van wateroverlast (in Paramaribo staat het water op sommige plaatsen tot kniehoogte), maar Para ligt redelijk hoog dus wij zijn gelukkig gespaard gebleven.

Zaterdag zijn we naar het verjaardagsfeestje in Commewijne geweest: we waren echt lang onderweg, en naarmate we verder gingen, werden de wegen slechter en slechter: heel erg hobbelig en dus helemaal door elkaar geschud (of op z’n Sarah’s: geschut) kwamen we dan aan op het feest. Natuurlijk niet zonder de gebruikelijke eetstop.. Een klein ‘probleempje’ wel: op het feest bleek ook nog een overvloed aan eten te zijn! Naar het einde toe, werden we zelfs verplicht om een djogo (Parbo biri, dat n’a biri) te drinken, want ‘alle bakra’s drinken bier’.
In het terugkeren gingen we nog iets verderop op de brug naar de rivier kijken: een tweede sprakeloos momentje diende zich aan.
Verdere hoogtepunten van de dag: Shirley die Asrando de hele dag door liep te plagen: ‘je bent een varken’, ‘hij kan niet goed lopen want hij eet teveel’, ‘hij is lui’, ‘zie je hoeveel hij eet’, ‘je moet hier niet zitten, ga bij de mannen’ en die  ons heel enthousiast probeerde te maken voor maandag: ‘we gaan hele sexy (met nadruk) kleren voor je kopen!’.
’s Avonds heb ik ontdekt dat 4AD toch echt wel dé redder in nood is: de oordegelijke oordopjes hebben mijn nachtrust gered.

Zondag hielpen we een beetje mee met de watermeloenenoogst: een klein uur en veel gepuf later waren we terug in ons huisje. John vertelde ons dat hij met de opbrengst van de oogst van de watermeloenen alleen de 2 huizen hier voorin had gebouwd, én zijn auto had gekocht!

Gisterochtend dan, moesten we heel vroeg uit ons bed om mee met John naar Leliedorp te gaan. Na een kwartier wachten aan het postkantoor, en nog eens een kwartier wachten aan het loket, ontvingen we de post: mijn eerste briefje! Shirley had dan wel meerdere malen herhaald dat de post hier zeker aan huis werd gebracht, maar bij navraag bij Natascha bleek het toch niet altijd even vlot te verlopen: waarschijnlijk werken de postbodes enkel als 1. Het niet te warm is en 2. Ze ook nog eens veel goesting hebben ;-)

Om 11u hadden we een afspraak bij het NIMOS: interessante dingen rond het wetgevend kader, dat we bij deze toch kunnen afsluiten. We (z)aten aan de Waterkant (mooi uitzichtje en coole foto aan het deels door Marit vernielde I (l) SU- kunstwerk ;-)) en maakten kennis met Michael, een ongeveer 40- jarige Nederlandse kunstenaar die een onderzoek komt doen naar kunst en/in cultuur (iets voor jullie, Marjan en Chiel?). Na nog een bezoek aan het Diakonessenhuis, waar we een afspraak hadden met mevrouw Carsters van het verkavelingsproject in Hanover), gingen we terug de stad in waar we afgesproken hadden met Shirley: tijd voor de ssssexy kleren dus en zoals gewoonlijk liepen we al gecommandeerd wordend door de stad, om uiteindelijk allebei wel een mooi stuk stof te kopen!
’s Avonds waren we allebei stikkapot na de lange dag en we vielen beiden als een blok in slaap..

Deze ochtend was het weer vroeg dag (al was het toch iets minder vroeg dan maandag): we zouden een hele dag meelopen met de dienst Milieu en Gezondheid. Maar… het viel letterlijk en figuurlijk een beetje in het water. Na ongeveer een uurtje gewacht te hebben, begroette mevrouw Piqué ons opgewekt met een ‘goeiemorgen schatjes’.  We hadden direct een goed gevoel, maar dat mocht niet lang blijven: al snel bleek dat de DC geen toestemming had gegeven om ons mee op sleeptouw te nemen. Zelfs na heel wat onderhandelingspogingen met de districtssecretaris, mochten we nog altijd niet met haar mee.  Tweede ‘probleem’: toen we vorige week officieel voorgesteld werden aan de DC, beloofde hij ons een brief waarin stond dat we ondersteund worden door het DC en met de vraag om medewerking door bedrijven, bewoners,… Vandaag bleek deze schriftelijke toestemming nog altijd niet in orde te zijn en mevr. Piqué beloofde om het voor ons te regelen. De DC had het echter heel druk, of zo leek het toch... We moesten maar liefst 2uur wachten op deze brief.
Ons geduld werd serieus op de proef gesteld, en we zijn er ondertussen van overtuigd dat de wereldrecordhouders patience (het kaartspelletje dus) hier in Para wonen!
We kregen dan uiteindelijk ook nog eventjes de BO van ressort Noord te spreken (‘jullie hebben wel heel veel geduld, hoor’): hij had ons eerst proberen af te wimpelen met een droog ‘ik kan jullie te woord staan als ik tegen dan nog niet beschonken ben’.

Na deze update moeten we nu dringend onze brommer gaan voltanken: morgen gaan Marit en ik naar ressort Carolina waar we voor het eerst inheemse dorpen zullen bezoeken en dus officieel van start zullen gaan met onze interviews! Morgenavond blijven we overnachten in het vrouwenhuis, onze eerste nacht in de hangmat!
De volgende keer dat jullie ons horen, zijn we dus alweer een avontuurtje rijker ;-)