Soepschildpadden

Beste blog-vriendjes,

Het is alweer een tijdje geleden wat we nog iets van ons lieten horen. Maar geen nood, geen nieuws is meestal goed nieuws! En zodoende ook bij ons.

Vorig weekend zijn we naar Galibi geweest, een dorpje dicht bij de zee. Het was een heerlijk weekend waarin we volop genoten hebben. Eerst reden we met een klein busje naar het dopje Albina (Albino of Albanië voor Michel), waar we lunchten en een tochtje met een korjaal maakten naar Galibi. Silke en ik zaten samen met de kokkin Mercelin helemaal voorin in de korjaal. En gelukkig maar, want wij waren de enigen die enigszins droog toekwamen in Galibi. Alhoewel het nat worden niet zo erg was, want het was schitterend weer. Daarom besloten we dan ook al snel na aankomst in het water te duiken voor een zwempartijtje. Het water was echt verbazingwekkend warm, dus al snel zwommen we al redelijk ver de rivier in. Deze keer al minder aan het gevaar van piranha’s denkend. Na het zwemmen hingen we enkele hangmatten op en gingen wat zitten luieren met het mooie uitzicht op de rivier met een thee/koffie en koekje.

Dit theekransje werd gevolgd door een dorpswandeling: we wandelden langs de waterlijn en kwamen al snel een winkeltje tegen waar ze sierraden verkochten. Onze dag was al meer dan geslaagd! We kozen er enkele dingetjes uit en keken naar een dansgroepje dat aan het oefenen was. Wederom veel geschud met de poep, het typische Surinaamse gedans.

Nadat we bijna al ons geld opgespendeerd hadden, liepen we verder door het dorp. We kwamen aan bij de zoo van Galibi, waar we al snel ontvangen werden door 2 aapjes die op ons sprongen om ons te verwelkomen. De aapjes en papegaaien mochten er vrij rondlopen/-vliegen, enkel ’s nachts moesten ze in hun kooi, voor hun eigen veiligheid. Verder hadden ze er nog wilde zwijntjes, neusaapjes, een toekan (prachtige vogel!), een luiaard, een anaconda, een tijgerkat, en 2 kaaimannen die de dag voordien ontsnapt waren… Gelukkig kwamen we ze niet meer tegen dat weekend. Alle dieren waren heel tam en je kon ze bij jou pakken of er wat mee spelen. Zo liep ik bijna heel de rondleiding met het luiaardje in mijn armen en kwam de toekan op ons zitten. Enkel van de anaconda’s waren we niet zo zot en we lieten het aan anderen over om deze wurgslang rond de nek te nemen…

Na het heerlijke avondeten (een goede en wijze kokkin, die Mercelin!) konden we nog even rusten voordat we met de korjaal naar de schildpadden zouden gaan. Jammer genoeg gingen we niet met ons selecte vrolijke groepje op zoek naar de reuze schildpadden, maar kregen we er nog een hele hoop Hollanders bij… Silke, mama en ik weer voorin in de korjaal en Michel met 3 Hollandse studentes naast hem achter ons. Hilarisch hoe Michel aan het socializen was met de Hollanders en het bracht veel grappige uitspraken met zich mee. Mama, Silke en ik hadden het lastig om onze lach in te houden, waardoor Michel enkele speelse boze blikken naar ons wierp.

Aangekomen aan het strand waar we op zoek zouden gaan naar de schildpadden, stapten we allen uit de korjaal. De gids legde ons uit dat het ten strengste verboden was een flits te gebruiken bij het fotograferen omdat de schildpadden er bind door worden. Daarna wandelden we op het strand en al snel zagen we sporen van een schildpad die een geschikte plaats aan het zoeken was om haar eieren te begraven. Maar omdat deze schildpad geen geschikte plek vond, gingen we verder op zoek naar een andere schildpad. Het zijn echt wel prachtige beesten, echt heel groot, groter dan een meter! En omdat het bijna volle maan was, konden we ze redelijk goed zien vanop een redelijke afstand. De tweede schildpad die onze gids vond, had wel een geschikte plaats gevonden en was al bezig haar eieren uit te werpen. Naar’t schijnt geraken de schildpadden in trance eenmaal ze begonnen zijn met eieren leggen en kan bijna niets hen nog storen. Dus konden we dicht bij de soepschildpad gaan kijken hoe ze haar eieren uitwierp. De gids begon wat uitleg te geven en op een gegeven moment begon hij de ene achterpoot opzij te duwen zodat de Hollanders beter foto’s konden nemen van de eieren. Een andere gids nam een ei uit het nest om het te tonen en een toerist was de kop van de schildpad aan het aaien en er kusjes op aan het geven. Dit alles samen werd me echt wel veel te veel en ik voelde me echt enorm slecht bij de situatie. Ik wou er eigenlijk allemaal niets meer mee te maken hebben, met het hele toeristische gedoe, en trok me terug en ging wat verder op het strand zitten. Ik kon er echt niet tegen hoe ze de schildpad behandelden, enkel en alleen om de toerist een show te verkopen. De schildpad mocht dan misschien wel in trance zijn, maar mijn inziens ga je gewoon niet zo respectloos om met dieren! Ik was echt kwaad en helemaal ontredderd. Ik voelde me echt heel slecht bij heel het gedoe… Maar gelukkig waren Silke en mama er nog die bij me kwamen zitten en dan genoten we maar nog van de prachtige bijna volle maan totdat de anderen genoeg foto’s getrokken hadden van de soepschildpad. Gelukkig gingen we niet meer op zoek naar een andere schildpad om die ook nog lastig te vallen, maar gingen we terug richting Galibi.

De avond werd dan toch nog heel gezellig: Rendy, onze gids (een andere dan die van de schildpadden) vertelde nog een wijs verhaal met moraal en nadat iedereen gaan slapen was, hadden Silke en ik nog een super gezellig onderonsje op het strand met een pintje, een kaars en onze vriend mannetje maan. Gezelligheid troef!

Maar toen sloeg ook bij ons de vermoeidheid toe en besloten we ook maar te gaan slapen en we kropen onze hangmat in. Het was fantastisch om in mijn hangmat te liggen: door de bijna volle maan had ik een prachtig uitzicht over de rivier en het geluid van de aanrollende golven maakten het plaatje compleet. Ik genoot van de omgeving totdat ik mijn ogen niet meer open kon houden en in slaap viel. ’s Ochtends genoten we nog van de prachtige kleurrijke zonsopgang.

Het was – de ‘schildpaddenjacht’ achterwege gelaten – echt een prachtig en gezellig weekend waar we enorm van genoten hebben.

Deze week deden we nog enkele uitstapjes, zoals naar de vlindertuin gaan in Lelydorp, en hadden we nog vele gezellige momentjes. Dinsdag kwam Evi, een andere Belgische studente, aan in Suriname. We gingen haar gaan ophalen aan de luchthaven en maakten haar ondertussen al wegwijs in het land der Surinamers, een land dat we met veel pijn in het hart in juni achter ons zullen laten.

Groetjes aan het land der Belgen!

P.S.: nieuwe prachtige foto’s zijn weldra te bezichtigen op picasa!