Inburgeringscursus geslaagd!

Het is alweer een weekje geleden, tijd voor een nieuw blogberichtje dachten we hier in Suriname! Zo kunnen jullie toch een klein beetje meegenieten van onze belevenissen.

Vorige week zijn we voor ons onderzoek naar het inheemse dorp Matta gegaan. Wederom met de brom; gelukkig was het deze keer net iets minder ver en lagen de wegen er net iets beter bij. Maar toch waren de wegen ook niet optimaal: we hadden heel erg veel geluk dat het niet zo heel veel geregend had en de weg nog goed begaanbaar was. De inwoners van Matta verzekerden ons dat we veel geluk hebben gehad! Een chanceke dus.

Eenmaal daar aangekomen gingen we op zoek naar de kapitein. We hadden hem op voorhand gebeld en hij zei dat we  bij hem thuis op hem konden wachten. Maar Suriname zou Suriname niet zijn als alle afspraken vlekkeloos zouden verlopen! Want eenmaal aangekomen aan het huis van de kapitein, kregen we te horen dat hij pas rond 16u terug thuis zou komen (ook al had hij ons aan de telefoon voorgesteld om rond 10u in Matta te zijn). Een hele dag verliezen voor ons onderzoek kunnen we ons niet permitteren, dus besloten we op zoek te gaan naar een Basja. Rayen, die opgegroeid was in Matta maar nu in Wanica woont, bracht ons bij Basja ‘oom John’ en zijn vrouw Eline (72 jaar, maar ze zag er midden 50 uit !!!). Het waren echt pracht van mensen waarbij we ons vanaf het eerste moment echt thuis bij voelden. Ze ontvingen ons met open armen zonder er iets voor terug van te verwachten, die mensen hadden écht hun hart op de juiste plek!
We vertelden dat we nog op zoek waren naar een slaapplaats omdat de kapitein dat ging regelen, maar we konden hem niet meer bereiken. Gelukkig konden we bij hen slapen en hadden we dus een veilige en aangename slaapplaats.

Na een hele dag in het dorp rond gelopen te hebben en mensen te ondervragen, kwamen we ’s avonds uitgeput weer aan bij het kamp van oom John. We kregen een Parbo biertje en samen met Rayen en nog een andere man (een jager), hadden we een heel gezellige avond. Ze hadden een heel goed gevoel voor humor (zo werd Silke’s papa ‘lui’ genoemd omdat hij maar 2 kinderen had gemaakt!) en waren echt heel vriendelijk en lief. Rayen’s visie: “we drinken alles hier, want in de hemel is geen bier!”. We kregen ook een avondmaal (Gordeldier voor Silke, gelukkig wist ze dit pas nadat ze er al van gegeten had! ;-)  en rijst voor mij). Voor het slapengaan in onze hangmat leerde John ons nog een makkelijke en oerdegelijke indianenknoop om onze hangmat op te hangen en genoten we van de mooiste sterrenhemel die ik in heel mijn leven al gezien heb. Duizenden heldere sterren, echt onbeschrijflijk prachtig! Ik stond er sprakeloos naar te kijken…

Eenmaal in onze hangmat probeerden we de slaap te vatten. Ik was al snel in dromenland, maar Silke werd eerst nog wakker gehouden door een onbekend beest dat tegen haar gat sprong. We hebben er het raden naar welk dier het was…

Deze keer was het geen kalkoen, en ook geen boseenden die ons uit onze slaap hielden ’s ochtends, maar waren het hanen en kikkers en een papegaai. Het was weer eens iets anders… Suriname zit vol verrassingen!

We interviewden nog een vrouw die cassave teelt en er cassavebrood van bakt (dat doen er velen in Matta), en daarna moesten we met toch wel wat pijn in ons hartje afscheid nemen van oom John, Eline en Rayen. We lieten onze nummers achter zodat ze ons nog kunnen bereiken als er eens een feest is in het dorp.

We zetten ons onderzoek verder in de recreatieoorden Marinalex en Colakreek. Na al het zware werk vonden we dat we toch een fris duikje verdienden in het Cola- kleurige water. Wel even wennen aan het feit dat je maar 30 centimeter diep in het water kan kijken en dus onmogelijk de bodem kan zien! Gelukkig voelden we geen vieze beestjes aan onze voeten of benen zuigen of knabbelen.
Ondanks dat het heetste uur van de dag al voorbij was en we er maar een uurtje in de zon vertoefden, waren we beiden toch heel erg verbrand. De zonnecrème deed jammer genoeg haar werk niet… Pijnlijke volgende dagen waren het gevolg!

Zaterdagavond namen John en Shirley ons mee naar een Wintiprey. Het is een soort feest waarbij de mensen in grote cirkels achter elkaar dansen. Er is een live bandje dat wijze muziek speelt. Na een tijdje dansen geraken er sommige mensen in trance en zonderen ze zich af van de mensen die in de cirkels dansen. Als ze in trance geraken, zeggen ze dat ze een ‘winti’ hebben. Dit betekent dat er een god bezit van hen genomen heeft. Ze beginnen uitbundiger en vreemder te dansen en hun ogen zijn helemaal weggedraaid. We konden duidelijk zien dat ze weg waren van deze wereld… Echt vreemd om te zien, een heel speciale ervaring. We kunnen nog altijd niet goed vatten wat het precies is, maar John zegt dat er eind april ook een Wintiprey bij ons thuis zal zijn. Hopelijk hebben we er dan wat meer vat op en kunnen we het duidelijker uitleggen.

Deze week begonnen we met het ondervragen van de huishoudens in de ‘gewone’ dorpen in Para. Het is enorm veel werk wat veel tijd in beslag neemt. Sommige mensen zijn echt enorm vriendelijk en ontvangen ons graag, anderen zijn heel afstandelijk en nog anderen willen wel, maar is de Nederlandse taal toch nog een drempel… Dit is vooral het geval bij oudere mensen, die wel Sranan ofte Taki Taki praten, maar niet goed Nederlands kunnen.

Vandaag ook minder goed nieuws: de vorige zwangerschap van Silke was vals alarm, maar deze keer was het echt van dat! Asrando en Alberto waren het er allebei roerend over eens: een sika. Pijnlijk al toen het in haar voet zat, maar tijdens ‘operation sika’ kreeg Silke het toch een beetje moeilijk: een pijnlijke bedoening. Foltering op z’n Surinaams! ;-)
Gelukkig zijn we nu verlost van onze ongewenste zwangerschap (ik zou namelijk co-ouder worden), geef ons dan maar liever een mulatje!

Heel veel liefs van ons beiden!